Ο καλός γιος

Y O U - J E O N G J E O N G 42 νη είχε προσποιηθεί ότι κοιμόταν; Είχε τρέξει στην ντουλάπα της ή στο μπάνιο για να κρυφτεί; Ή μήπως είχε τρέξει στη βε- ράντα της; Είχε φωνάξει «Μη μου κάνεις κακό, σε παρακαλώ!»; Είχε τρέξει στην κουζίνα για να αντισταθεί, ψάχνοντας ένα μαχαίρι; Την είχαν πιάσει μπροστά στη νησίδα της κουζίνας και είχαν παλέψει; Όπως και να έγινε, ήταν φανερό ότι το κακό είχε συμβεί μπροστά από τον διαχωριστικό τοίχο μεταξύ της κουζίνας και της σκάλας. Όλα θα είχαν τελειώσει μέσα σε λίγα λεπτά. Όσο δυνατή κι αν ήταν η μητέρα, όσο αδύναμος σαν γερασμένος τράγος και αν ήταν αυτός ο κάποιος, εκείνη ήταν γυναίκα και αυτός άντρας. Ίσως έφτασα έξω από το διαμέρισμά μας εκείνη τη στιγμή. Θα ήμουν σαν ζόμπι όταν μπήκα ακριβώς πριν από την κρίση. Θα ήταν η στιγμή που η μητέρα έπεσε κάτω φωνάζοντας το όνομά μου, εκείνη τη στιγμή που θυμήθηκα σαν κάτι από όνειρο. Θα είχα μπει τρέχοντας από την εξώπορτα. Θα είχε καταρρεύσει ήδη και ο εισβολέας θα μου είχε επιτεθεί με το μαχαίρι. Για μία στιγ- μή φαντάστηκα τον εαυτό μου να παλεύει μαζί του. Θα ήταν δύσκολο για έναν μόνο άντρα να με εξουδετερώσει. Θα είχε τρέξει πάνω στις σκάλες για να γλιτώσει μέσα από την ατσαλένια πόρτα στην ταράτσα αλλά θα τον είχα πιάσει. Και μετά; Δεν θυμόμουν τίποτα που θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτό το σενάριο. Δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό μου από εκείνες τις ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Θα μπορούσε να είχε συμβεί όμως. Εάν είχα μία κρίση μετά την πάλη μου με τον διαρρήκτη, εάν είχα πέσει σε βαθύ ύπνο αφού είχα καταφέρει να πάω μπου- σουλώντας μέχρι το κρεβάτι, ήταν δυνατόν να μη θυμάμαι εκεί- να τα γεγονότα. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνω τώρα; Καταγγελία… Ναι, έπρεπε να κάνω καταγγελία. Μπουσούλησα μέχρι το τραπέζι του σαλονιού και σήκωσα το τηλέφωνο. Ποιον έπρεπε να πάρω; Το ασθενοφόρο; Την αστυ-