Ο καλός γιος

Y O U - J E O N G J E O N G 40 Οι ώμοι μου χαμήλωσαν καθώς η απελπισία είχε πέσει πάνω μου σαν ομίχλη. Τι ήταν αυτό που ήλπιζα; Ότι θα μπορούσε να ήταν ακόμη ζωντανή; Ότι όλο αυτό θα μπορούσε να ήταν όνειρο; Τώρα είχα το τελικό πόρισμα. Δεν ήταν όνειρο. Ήμουν στον τόπο ενός εγκλήματος. «Μήπως έχει συμβεί κάτι;» με είχε ρωτήσει ο Χε-τζιν. Εάν ήξερα ότι κάτι τέτοιο είχε συμβεί, δεν θα σηκωνόμουν από το κρεβάτι μου μέχρι την ώρα που θα έφτανε σπίτι. Φυσικά και ξέρω ότι ακόμα κι αν ερχόταν, δεν θα είχε αλλάξει αυτό το γεγονός, αλλά τουλάχιστον δεν θα καθόμουν μόνος μου δίπλα στο σώμα της μητέρας, σοκαρισμένος, χαμένος, μην ξέροντας τι να κάνω. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα την κλειστή εξώπορτα, τον διάδρομο από την εξώπορτα μέχρι το σαλόνι, το δωμάτιο στα αριστερά του διαδρόμου, το δωμάτιο που χρησιμοποιεί ο Χε-τζιν, απέναντι από το δωμάτιο, το μπάνιο για τον Χε-τζιν δίπλα από την είσοδο, απέναντι από το σαλόνι το μικρό τραπέ- ζι και την τετράγωνη κουζίνα. Η είσοδος της κουζίνας και οι σκάλες προς τον δεύτερο όροφο διαχωρίζονταν από έναν τοίχο. Δίπλα στις σκάλες κοίταξα τον άλλο διάδρομο όπου δύο υπνο- δωμάτια αντικρίζουν το ένα το άλλο, στο τέλος του διαδρόμου, τη βιτρίνα και το μικρό ρολόι πάνω της, το εκκρεμές ρολόι... Ο χώρος και τα αντικείμενα που είχα δει αμέτρητες φορές ξαφνι- κά έμοιαζαν απολύτως ξένα. Ερωτήσεις αντηχούσαν στο κεφά- λι μου. Ποιος το είχε κάνει αυτό; Πότε; Γιατί; Κάποιος πρέπει να είχε τρυπώσει στο διαμέρισμα. Ίσως πράγματι υπήρχαν παντού κλέφτες στο Γκουν-ντο. Φαινόταν απίστευτο, εκτός από το γεγονός ότι μόλις το είχα επινοήσει. Ήταν γεγονός ότι οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να μετακομίζουν στην καινούργια πόλη, παρόλο που σχεδόν τα μισά διαμερίσμα- τα ήταν άδεια. Η περιοχή δεν είχε αρκετές υποδομές ακόμη: δεν