Ο καλός γιος

Ο Κ Α Λ Ο Σ Γ Ι Ο Σ 31 μου ήταν περίπλοκα. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω όλο αυτό αμηχανία; Κατέβηκα τα σκαλιά σαν αρκούδα που φοράει ανθρώπινη μάσκα. Γύρισα το σώμα μου και σταμάτησα στην κατεύθυνση προς τον κάτω όροφο, αφού προσπέρασα τη λίμνη του αίματος στο πλατύσκαλο. Οι εικόνες κάτω από τα πόδια μου ήταν κα- ταιγιστικές. Μου κόπηκε η αναπνοή. Ήταν η δεύτερη φορά που μου συνέβαινε μέσα σε λίγα λεπτά. Σαν να με είχε χτυπήσει πέτρα στο μέτωπο, έκανα ένα βήμα πίσω με το κεφάλι μου ριγμένο προς τα πίσω. Χωρίς να το καταλάβω, έκλεισα τα μάτια. Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου μου πρότεινε μια ικανοποιητική απάντηση ακριβώς όταν τη χρειαζόμουν. Μην ανησυχείς. Δεν είναι αληθινό. Πήγαινε πίσω στο δωμάτιό σου πριν βγει η μη- τέρα. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και κοιμήσου. Όταν ξυπνήσεις ξανά, θα είναι όλα όπως κάθε πρωί. Η άλλη φωνή στο κεφάλι μου διαφώνησε. Όχι. Δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Πρέπει να σιγουρευτείς αν είναι όνειρο ή όχι. Αν δεν είναι, πρέπει να καταλάβεις τι συνέβη στον κάτω όροφο και γιατί ξύπνησες σε αυτή την κατάσταση. Αν απο- δειχθεί ότι είναι όνειρο, θα έχεις αρκετό χρόνο για να γυρίσεις στο κρεβάτι σου. Άνοιξα τα μάτια μου. Στον κάτω όροφο, τα φώτα έλαμπαν. Αίμα είχε λιμνάσει κατά μήκος του διαχωριστικού τοίχου ανά- μεσα στις σκάλες και την κουζίνα. Στη λίμνη αίματος ήταν ένα ζευγάρι γυμνών ποδιών, το ένα δίπλα στο άλλο, με τις φτέρνες να ακουμπούν το ασημένιο μαρμάρινο δάπεδο, και τα δάχτυλα των ποδιών να κοιτούν το ταβάνι. Ο τοίχος εμπόδιζε τη θέα του υπόλοιπου σώματος, σαν να είχαν κοπεί τα πόδια για να εκτε- θούν ως γλυπτό. Αυτά τα πόδια ανήκαν σε άνθρωπο, σε κούκλα, σε φάντασμα; Η φωνή στο κεφάλι μου είχε δίκιο. Δεν μπορούσα να βρω την