Ο καλός γιος

Y O U - J E O N G J E O N G 30 Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο. Τρία κόκκινα νούμερα έλα- μπαν στο μαύρο φόντο 5:45. Δεν άκουσα το νερό να τρέχει, αλλά η μητέρα μπορεί να ήταν ακόμη στο μπάνιο. Σε δέκα λεπτά θα έβγαινε από το δωμάτιό της και θα πήγαινε στην κουζίνα. Έπρεπε να δω σε ποια κατάσταση ήταν τα πράγματα πριν εμ- φανιστεί εκείνη. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και βγήκα στον διάδρο- μο. Άναψα το φως. Ματωμένα χνάρια απλώνονταν από την πόρτα μου μέχρι τον διάδρομο και ως τη σκάλα. Θα αισθανόμουν άραγε έτσι αν έβλεπα τη θάλασσα να κουνιέται με χρυσά κύ- ματα ή ένα χρυσόψαρο να κολυμπάει στα σύννεφα; Έγειρα στην πόρτα ακούγοντας την ψιθυριστή φωνή του αισιόδοξου μέσα στο κεφάλι μου: Είναι απλώς ένα όνειρο. Δεν έχεις ξυπνήσει ακόμη. Δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να έχει συμβεί στα αλή- θεια. Παρόλο που δεν το ήθελα, απομάκρυνα το σώμα μου από την πόρτα και ακολούθησα διστακτικά τα χνάρια. Πάτησα στην κορυφή των σκοτεινών σκαλιών, προκαλώντας να ενεργοποιηθεί ο αισθητήρας κίνησης. Το φως άναψε. Όλη η εικόνα ήταν κάτω από τα πόδια μου. Ματωμένα αποτυπώματα χεριών είχαν πα- σαλείψει το κάγκελο, με χνάρια παπουτσιών σε κάθε σκαλί. Έχοντάς τα χαμένα, κοίταξα κάτω στον πιτσιλισμένο με αίμα τοίχο δίπλα στα σκαλιά, καθώς και τα ρυάκια και τις λίμνες αίματος στο πλατύσκαλο κάτω. Αν όλο αυτό είναι πραγματικό- τητα, θα πρέπει να έχει συμβεί κάτι στο πλατύσκαλο. Κοίταξα κάτω τα μουσκεμένα στο αίμα χέρια μου, το που- λόβερ, το παντελόνι και τα πόδια μου. Καλύφθηκα άραγε με αίμα στο πλατύσκαλο; Ποιος μου το είχε κάνει αυτό; Καθώς οι ερωτήσεις πλήθαιναν, η αμηχανία μου γινόταν όλο και πιο έντο- νη. Είχα φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ, ούτε να ακούσω ούτε να αισθανθώ τίποτα γιατί όλα στο μυαλό