Ο καλός γιος

Ο Κ Α Λ Ο Σ Γ Ι Ο Σ 23 να ήταν πολύ βίαιη. Δάγκωσα τη γλώσσα μου; Μέχρι που το αίμα κάλυψε ολόκληρο το σώμα μου; Τότε αυτό δεν ήταν το δωμάτιό μου. Πρέπει να ήταν η κόλαση. Θα ήταν πιο λογικό αν κάποιος είχε ρίξει με μίσος έναν κουβά με αίμα γουρουνιού πάνω μου ή με είχε μαχαιρώσει. Τίποτα από αυτά δεν έμοιαζε πιθανό γιατί δεν πονούσε πουθενά το σώμα μου. Πού βρισκόταν η μητέρα μου όση ώρα γινόταν αυτό έξω από την πόρτα; Δεν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να με είχε δει. Όχι, στην πραγματικότητα, καμία. Η μητέρα πάντα ακολουθούσε κανόνες. Κρατούσε αυστηρό πρόγραμμα για τα περισσότερα πράγματα: το φαγητό, την τουαλέτα και τη γυμναστική. Οι συ- νήθειές της στον ύπνο ήταν ανάλογες. Κάθε βράδυ πήγαινε στο κρεβάτι στις εννιά αφού έπαιρνε τα υπνωτικά χάπια που της είχε γράψει η θεία. Έπρεπε να είμαι σπίτι μέχρι τότε. Τις μόνες φορές που δεν ακολουθούσε τη νυχτερινή της ρουτίνα ήταν όταν ερχόμουν στο σπίτι μετά τις εννιά το βράδυ. Παρόλο που ήμασταν οικογένεια και μέναμε μαζί, αυτός ο κανόνας δεν ίσχυε για τον Χε-τζιν. Η μητέρα δικαιολογούσε αυτή τη διάκριση λέγοντας ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχεί για εκείνον μήπως πάθει καμιά κρίση στους δρόμους αργά τη νύχτα. Ήταν άδικο, αλλά έπρεπε να το αποδεχτώ. Δεν ήθελα να καταρρεύσω μπροστά στον κόσμο, να πέσω στις ράγες περιμέ- νοντας το τρένο, ή να σπαρταράω μέσα στους δρόμους και να με πατήσει αυτοκίνητο. Αυτός ήταν ο λόγος που έτρεχα γύρω στην πόλη μέσα στη νύχτα, σαν να ήμουν πεινασμένος, και επί- σης γι’ αυτό έπρεπε να μπαινοβγαίνω χρησιμοποιώντας την ατσαλένια πόρτα στην ταράτσα σαν κλέφτης. Ούτε χθες τη νύχτα δεν είχα αλλάξει τη συνήθειά μου. Είχα επιστρέψει στο σπίτι στις εννιά παρά πέντε το βράδυ αφήνοντας στη μέση τα ποτά που έπινα με τους καθηγητές μου για να γυρίσω στην ώρα μου. Παρόλο που συνήθως δεν έπινα καθόλου,