Ο καλός γιος

Y O U - J E O N G J E O N G 22 γυρνούσα μπρούμυτα στο κρεβάτι, δάκρυα ανέβλυζαν από τα μάτια μου. Μια φορά που είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στα χίλια πεντακόσια μέτρα ένας δημοσιογράφος με είχε ρωτήσει: «Ποια νομίζεις ότι είναι τα δυνατά σου σημεία;». Συνεσταλμένα, όπως μου είχε μάθει η μητέρα μου, απάντησα ότι είχα σχετικά στα- θερή αναπνοή. Όταν η ίδια ερώτηση τέθηκε στον προπονητή, εκείνος απάντησε λιγότερο σεμνά: «Έχει τη μεγαλύτερη ανα- πνευστική ικανότητα από όλα τα παιδιά που έχω αναλάβει στην καριέρα μου». Οι μόνοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο που θα μπορούσαν να μπλοκάρουν αυτή την καταπληκτική αναπνευ- στική ικανότητα ήταν οι δύο γυναίκες που κάθονταν πάνω μου. Δεν θα είχα ποτέ πρόβλημα με άρρυθμη αναπνοή εκτός κι αν μια τορπίλη εκρηγνυόταν στον λαιμό μου. Και ακριβώς αυτό έγινε μόλις κοίταξα τριγύρω στο δωμάτιό μου. Λεκέδες αίματος και πατημασιές είχαν λερώσει το ασημένιο μαρμάρινο πάτωμα. Από την κατεύθυνση των ιχνών μπορούσα να καταλάβω ότι ξεκινούσαν από την πόρτα, διέσχιζαν το δω- μάτιο και σταματούσαν στο πόδι του κρεβατιού. Υποθέτοντας ότι το άτομο που είχε αφήσει τα αποτυπώματα δεν περπατού- σε ανάποδα, ό,τι είχε συμβεί είχε λάβει χώρα έξω από την πόρ- τα της κρεβατοκάμαράς μου. Το κρεβάτι μου ήταν πλημμυρι- σμένο από αίμα, το σεντόνι, το πάπλωμα και το μαξιλάρι, δη- λαδή όπου ακουμπούσε το κορμί μου. Στο τέλος, κοίταξα το σώμα μου προς τα κάτω. Πηγμένο αίμα κρεμόταν από το μαύ- ρο πουλόβερ μου, το παντελόνι και τις κάλτσες μου. Έτσι η μυρωδιά του αίματος που με είχε ξυπνήσει δεν ήταν σημάδι επερχόμενης κρίσης. Ήταν πραγματική. Ήμουν πραγματικά μπερδεμένος. Ήταν δικές μου αυτές οι πατημασιές; Τι είχε συμβεί έξω από το δωμάτιό μου; Γιατί ήμουν καλυμμένος με αίμα; Είχα πάθει κρίση; Αν ήταν έτσι, θα πρέπει