Ο καλός γιος

Ο Κ Α Λ Ο Σ Γ Ι Ο Σ 21 το πόδι μου και έπιασα την κάλτσα μου. Η αίσθηση ήταν ίδια με αυτή του πουλόβερ. «Λες;» Ο Χε-τζιν ρώτησε σαν να συνομιλούσε με τον εαυτό του. Μπορούσα να τον φανταστώ να έχει γείρει το κεφάλι του. «Σίγουρα δεν έχει συμβεί κάτι;» ο Χε-τζιν ξαναρώτησε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου ενοχλημένος. Τι άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί; Εκτός από το γεγονός ότι ήμουν καλυμμένος με λάσπη... «Αν ανησυχείς τόσο πολύ, γιατί δεν της τηλεφωνείς ξανά αργότερα;» «Δεν χρειάζεται, θα γυρίσω σύντομα». «Θα έρθεις τώρα;» Μετά την ερώτηση συλλογίστηκα: Γιατί το σώμα μου είναι καλυμμένο με λάσπη; Μήπως έπεσα καθώς έτρεχα προς το σπίτι; Δεν μπορούσα να θυμηθώ. Παρόλο που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί, δεν υπήρχε μέρος με τόση λάσπη για να καλυφτώ ολόκληρος. Ούτε πήρα τον δρόμο γύρω από τα εργοτάξια κατασκευής πολυκατοικιών μέσα στην πόλη. Ούτε γλίστρησα πηδώντας πάνω από παρτέρια. «Θα κάνω ένα ντους και θα ξεκινήσω. Θα είμαι στο σπίτι μέχρι τις εννιά το αργότερο». Ο Χε-τζιν έκλεισε το τηλέφωνο. Ανασηκώθηκα, τοποθέτησα το τηλέφωνο ξανά πάνω στο κομοδίνο, πήρα το τηλεκοντρόλ που κρεμόταν στον τοίχο πάνω από το κεφαλάρι του κρεβατιού και άναψα τη λάμπα. «Γιου-τζιν». Η κραυγή της μητέρας βούιξε στα αυτιά μου. Κοίταξα τρι- γύρω στο δωμάτιο και η αναπνοή μου σκάλωσε στον λαιμό μου. Μια μεγάλη ποσότητα από σάλια κατέβηκε στους βρόγχους. Άρχισα να πνίγομαι και να βήχω, χτυπούσα το στήθος μου καθώς