Ο γύρος του χρόνου με ποιήματα

Κι ο Θεριστής, θησαυριστής οπόχει τα σιτάρια, του κάμπου τα μαργαριτάρια. Να, κι ο Αλωνάρης, δουλευτής · όπου σταθεί, όπου γείρει, τον κατατρέχει το Λιοπύρι. Να, κι ο Αύγουστος, πολύκαρπος, δροσάτος νυχτερεύει με το Φεγγάρι που λατρεύει, κι ο Τρυγητής, που λαχταρεί, σα να είναι κόρης χείλια, τα ροδοκόκκινα σταφύλια, κι ο Μήνας τ’ Αϊ-Δημητριού, πόχει μια γλύκα ξένη, κάτι σαν πόθος που πεθαίνει · και τ’ Άγι’ Αντρέα ο γκαρδιακός, που βάζει φορεσιά του τα κιτρινόφυλλ’ αποκάτου · κι ο άλλος που κλαίει και που βογκάει και που γεροντοφέρνει κι όλο ένα κρύο τόνε δέρνει. Και καρτερεί ο καθένας τους πότε στον κόσμο πέρα θα πάει με τα φτερά του αγέρα, στον κόσμο πέρα, που όλοι τους με καλοσύνην ίδια, του βρέχουν χίλια δυο στολίδια, (στολίδια οϊμέ! που δε χαλάν τη Δυστυχία τη σκύλα και της Κακίας τη μαυρίλα). Όμως κανένας απ’ αυτούς δε χαίρεται τη χάρη του πρωτογέννητου Γενάρη, οπόχει την Πρωτοχρονιά μοναχοθυγατέρα, τη Ρήγισσα τη χρυσοχέρα! Η Μοίρα την εμοίρανε · απ’ το δικό της χέρι το κάθε τι να πέφτει, αστέρι. Κι ό,τι, χαρίζ’ η Ρήγισσα, κι αν είναι τιποτένιο, να δείχνεται μαλαματένιο.