Ο φαροφύλακας

[ 15 ] έπλεξε τα δάχτυλά του πίσω από το κεφάλι και επέτρεψε στον εαυ­ τό του να ονειρευτεί για λίγο τις επικείμενες βραδινές απολαύσεις. Το σπίτι μύριζε κλεισούρα. Η Νάταλι άνοιξε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα, για να μπει καθαρός αέρας σε όλα τα δωμάτια. Λίγο έλειψε να πέσει ένα βάζο από τον αέρα, αλλά εκείνη πρόλαβε να το πιάσει την τελευταία στιγμή. Ο Σαμ ήταν ξαπλωμένος στο μικρό δωμάτιο δίπλα στην κουζί­ να. Αυτό που πάντα αποκαλούσαν ξενώνα, παρόλο που ήταν δικό της. Οι γονείς της τότε κοιμούνταν πάντα στον πάνω όροφο. Κοίτα­ ξε τον Σαμ, έσφιξε το σάλι γύρω από τους ώμους της και κατέβασε το μεγάλο, σκουριασμένο κλειδί που κρεμόταν πάντα από ένα καρ­ φί στη μέσα πλευρά της εξώπορτας. Έπειτα βγήκε έξω στα βράχια. Ο άνεμος διαπέρασε αμέσως τα ρούχα της και με το σπίτι πίσω της ατένισε τον ορίζοντα. Το μόνο κτίσμα που υπήρχε στο νησί, εκτός από το σπίτι της, ήταν ο φάρος. Το μικρό ψαροκάλυβο κάτω στην αποβάθρα ήταν τόσο μικρό που δεν μετρούσε πραγματικά. Πήγε πέρα στον φάρο. Ο Γκούναρ πρέπει να είχε λαδώσει την κλειδαριά, μια που το κλειδί γλίστρησε μέσα της απίστευτα εύκολα. Η πόρτα έτριξε όταν την άνοιξε. Ακριβώς μετά την πόρτα άρχιζαν τα σκαλιά, και πιάστηκε από την κουπαστή για ν’ ανέβει τη στενή απότομη σκάλα. Η θέα ήταν τόσο μαγευτική που σου έκοβε την ανάσα, αυτό σκεφτόταν πάντα. Από τη μια πλευρά έβλεπες μόνο θάλασσα και ορίζοντα, από την άλλη απλωνόταν το αρχιπέλαγος με τα νησιά, τις νησίδες και τις βραχονησίδες του. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που λειτουργούσε ο φάρος. Τώρα είχε απομείνει στο νησί σαν μνημείο αλλοτινών εποχών. Ο προβολέας του είχε σβήσει, οι με