Ο φαροφύλακας

[ 31 ] Ήξερε ότι αυτός τη θεωρούσε υπερπροστατευτική, ότι έπρεπε ν’ αφήνει το παιδί στην ησυχία του. Αλλά η Σίγκνε δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Ο Μάτε ήταν το μοναχοπαίδι της, κι έπειτα από εκείνη τη μέρα του Δεκέμβρη που τον είχε γεννήσει, πριν από σα­ ράντα χρόνια κοντά, ξυπνούσε συχνά πυκνά με το νυχτικό της μού­ σκεμα από τον ιδρώτα και το μυαλό της γεμάτο εφιάλτες για πράγ­ ματα απαίσια και φρικιαστικά που του είχαν συμβεί. Τίποτα στη ζωή δεν ήταν σημαντικότερο από το να είναι το παιδί της καλά. Πάντα έτσι το έβλεπε. Και ήξερε πως και ο Γκούναρ ένιωθε το ίδιο, επειδή κι εκείνος λάτρευε τον γιο του όσο κι εκείνη. Απλώς ο Γκού­ ναρ μπορούσε να μπλοκάρει καλύτερα τις σκοτεινές σκέψεις που έφερνε μαζί της η αγάπη για ένα παιδί. Η ίδια γνώριζε καλά ότι μπορούσε να χάσει τα πάντα σ’ένα δευ­ τερόλεπτο. Όταν ο Μάτε ήταν μωρό, εκείνη ονειρευόταν πιθανές καρδιακές νόσους και ανάγκαζε τους γιατρούς να κάνουν λεπτομε­ ρείς εξετάσεις που αποδείκνυαν ότι ο γιος της ήταν απολύτως υγιής. Τον πρώτο χρόνο δεν κοιμόταν παραπάνω από μία ώρα κάθε φο­ ρά, μια που ένιωθε την ανάγκη να σηκώνεται συνεχώς και να ελέγ­ χει αν το παιδί ανάσαινε. Όταν μεγάλωσε, ακόμα και όταν έφτασε σε ηλικία σχολείου, του έκοβε το φαγητό του σε μικρά κομμάτια, για να μην του σταθεί στον λαιμό και πάθει ασφυξία. Ονειρευόταν επίσης αυτοκίνητα που έπεφταν πάνω στο τρυφερό του κορμάκι. Όταν εκείνος είχε μπει στην εφηβεία, τα όνειρά της έγιναν πολύ πιο απαίσια. Ότι έπεφτε σε κώμα από το πολύ ποτό, ότι οδηγούσε μεθυσμένος, ότι έμπλεκε σε καβγάδες. Μερικές φορές τιναζόταν με τέτοια δύναμη από το κρεβάτι, που ξυπνούσε και τον Γκούναρ. Οι πυρετώδεις εφιάλτες έρχονταν ο ένας μετά τον άλλο και στο τέ­ λος την ανάγκαζαν να κάθεται ξύπνια και να περιμένει να γυρίσει ο