Ο φαροφύλακας

[ 24 ] από τους επιβαίνοντες θα μπορούσε να ήταν ζωντανός. Έριξαν μια ματιά μέσα στο ένα και αναγνώρισαν αμέσως την Ερίκα. Είχε περά­ σει μόλις μισήώρα από τη στιγμή που το ασθενοφόρο είχε έρθει να πάρει τον Πάτρικ από το τμήμα και τώρα η γυναίκα του ήταν νεκρή ή σοβαρότατα τραυματισμένη. Το πλήρωμα του ασθενοφόρου δεν είχε μπορέσει να δώσει κάποια σαφή απάντηση για το μέγεθος των βλαβών και η δουλειά των ανδρών της πυροσβεστικής με το κόψι­ μο των λαμαρινών υπήρξε αφόρητα αργή. ΟΜάρτιν και ο Γιέστα είχαν πάει σε άλλο συμβάν και έμαθαν για την κατάρρευση του Πάτρικ πολλές ώρες αργότερα. Πήγαν με το αυτοκίνητο μέχρι το νοσοκομείο της Ουντεβάλα και πέρασαν όλη τη βραδιά κόβοντας βόλτες στον διάδρομο. Ο Πάτρικ ήταν στην εντατική και τόσο η Ερίκα όσο και η αδελφή της ηΆννα, που καθό­ ταν δίπλα της στο αυτοκίνητο, χειρουργούνταν κατεπειγόντως. Αλλά τώρα οΠάτρικ είχε επιστρέψει. Ευτυχώς δεν είχε πάθει τελικά έμφραγμα, όπως φοβήθηκαν στην αρχή, αλλά στηθάγχη. Έπειτα από αναρρωτικήάδειατριώνμηνώνοι γιατροί τούείχανδώσει τοελεύθερο να εργαστεί ξανά, με την αυστηρή σύσταση να μην αγχώνεται. Άντε τώρα να καταφέρεις να κάνεις κάτι τέτοιο, σκέφτηκε ο Γιέστα. Με τα σχεδόν νεογέννητα δίδυμα στο σπίτι και με αυτό που συνέβη στην αδελφή της Ερίκα. Ακόμα και ο διάολος θα αγχωνόταν στη θέση του. «Μήπως έπρεπε να είχαμε πάει τελικά;» ρώτησε ο Μάρτιν και ανακάτεψε τον καφέ του με το κουταλάκι. «Γιατί ίσως ο Πάτρικ να είπε όχι, αλλά στην πραγματικότητα να περίμενε να επιμείνουμε και να πάμε». «Μπα, πιστεύω ότι ο Πάτρικ εννοούσε όσα έλεγε». Ο Γιέστα χάι­ δεψε τον σκύλο του τμήματος, τον Ερνστ, πίσω από το αυτί. «Σίγου­ ρα θα υπάρχει ένα σωρό κόσμος εκεί. Είμαστε πιο χρήσιμοι εδώ».