Ο φαροφύλακας

[ 22 ] κτικά τη φλυαρία της Σίγκνε. Είχε ξεχάσει πόσο πολύ και πόσο γρή­ γορα μιλούσε. Ροδάνι πήγαινε η γλώσσα της. «Τα είχατε όλα μια χαρά εδώ πέρα. Και δεν με πείραξε που καθάρισα και έπλυνα λίγο». Η Σίγκνε ρουθούνισε. «Ναι, τέλος πάντων, νομίζωότι έπρεπε να μας ζητήσεις να σε βοη­ θήσουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα της προκοπής τώρα τελευταία εγώκι ο Γκούναρ. Ούτε εγγόνια ναφυλάξουμε δεν έχουμε. Αλλά ο Μάτε μετακόμισε από το Γέτεμποργ, ήρθε πάλι εδώ. Βρήκε δουλειά στο δημαρχείο του Τάνουμ». «Μα τότε είστε μια χαρά. Και πώς έγινε και πήρε τέτοιααπόφαση;» Η εικόνα του Μάτε αναδύθηκε στο μυαλό της. Ξανθός, ηλιοκα­ μένος και πάντα χαρωπός. «Δεν ξέρω στ’ αλήθεια. Έγινε πολύ γρήγορα. Αλλά είχε ένα ατύ­ χημα και μετά νομίζω… Αλλά, όχι, τίποτα. Μην ξεσυνερίζεσαι μια ξεκουτιασμένη γριά που όλο μιλάει. Τι ήθελες, Νάταλί μου; Θες βοή­ θεια με κάτι; Έχεις και το μικρό αντράκι μαζί σου; Πόσο θα ήθελα να τον δω!» «Ναι, ο Σαμ είναι μαζί μου, αλλά είναι λίγο αδιάθετος». Η Νάταλι σώπασε. Πολύ θα χαιρόταν να συναντήσει η Σίγκνε τον γιο της. Αλλά πρώτα έπρεπε να βρουν την ηρεμία τους εδώ στο νησί, να έβλεπε και η ίδια πόσο είχε επηρεαστεί ο Σαμ από αυτό που είχε συμβεί. «Ακριβώς γι’αυτό τηλεφώνησα, μήπως μπορούσατε να με βοη­ θήσετε με κάτι. Δεν έχουμε πολλά τρόφιμα εδώ πέρα, δεν πήραμε τίποτα μαζί μας, και δεν θέλω να περάσω πάλι απέναντι με τον Σαμ–» Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της, γιατί η Σίγκνε τη διέ­ κοψε.