Ο φαροφύλακας

29 Ο Φ Α Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Α Σ που άγγιζε το φαγητό του, παρόλο που εκείνη του μαγείρευε τα αγαπημένα του φαγητά κάθε φορά που έτρωγε μαζί τους. Το ερώτημα ήταν αν έτρωγε γενικά όταν ήταν μόνος στο δια­ μέρισμά του. Αδύνατος σαν σκιάχτρο ήταν πάντως. Ευτυχώς δηλαδή που φαινόταν τουλάχιστον πιο υγιής, τώρα που είχαν χαθεί τα σημάδια των σημαντικών βλαβών που είχε υποστεί. Όταν τον είχαν επισκεφθεί στο νοσοκομείο Σαλγκρένσκα, η Σίγκνε δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μια κραυγή τρόμου. Τον είχαν κάνει μπλε μαρέν από το ξύλο. Το πρόσωπό του ήταν τόσο πρησμένο, που δεν καταλάβαινες εύκολα ότι αυτός που κειτόταν στο κρεβάτι ήταν ο Μάτε. «Καλά πάει». Η Σίγκνε σκίρτησε από τον ήχο της φωνής του. Η απάντηση στην ερώτηση είχε καθυστερήσει αρκετά ώστε να ξεχάσει και η ίδια τι είχε ρωτήσει. Ο Μάτε σκάλιζε με το πιρούνι τον που­ ρέ κι έβαλε πάνω κι ένα κομμάτι ρολό κιμά. Η Σίγκνε έπιασε τον εαυτό της να κρατάει την ανάσα της καθώς ακολουθούσε με τη ματιά της την πορεία του πιρουνιού προς το στόμα. «Σταμάτα να κοιτάς το παιδί όταν τρώει» γρύλισε ο Γκού­ ναρ. Ήταν ήδη έτοιμος να ξαναγεμίσει το πιάτο του. «Συγγνώμη» έκανε εκείνη και κούνησε βιαστικά το κεφάλι της. «Είμαι… απλώς είμαι τόσο χαρούμενη που τρως». «Ε, δεν πεθαίνω δα και από την πείνα, μαμά. Κοίτα εδώ. Τρώω». Και σαν να ήθελε να της αποδείξει πόσο λάθος έκανε, έπια­ σε με το πιρούνι μια θεόρατη μπουκιά και την έφερε με ταχύ­ τητα στο στόμα του πριν προλάβει να πέσει. «Δεν πιστεύω να κουράζεσαι στο δημαρχείο;» Η Σίγκνε δέχτηκε άλλη μια ενοχλημένη ματιά από τον Γκού­ ναρ. Ήξερε ότι αυτός τη θεωρούσε υπερπροστατευτική, ότι έπρεπε ν’ αφήνει το παιδί στην ησυχία του. Αλλά η Σίγκνε δεν