Ο φαροφύλακας

27 Ο Φ Α Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Α Σ «Τι να πει κανείς;» έκανε η Ερίκα. «Ανησυχώ για την Άννα». «Κι εγώ». Ο Πάτρικ ανακάθισε προσεκτικά, για να βρει μια πιο βολική στάση. «Σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κλείσει απέξω τον Νταν. Ότι τον κρατά μακριά της». «Ξέρω. Προσπάθησα να της μιλήσω. Άλλα έπειτα απ’ όσα πέρασε…» Η Ερίκα κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι. Ήταν τόσο άδικα όλα αυτά. Η Άννα είχε ζήσει πολλά χρόνια μια ζωή που κάλλιστα θα μπορούσες να την περιγράψεις σαν κόλαση, αλλά τον τελευταίο καιρό φαινόταν όντως πως το μυαλό της είχε αρχίσει να ηρεμεί. Και ήταν πολύ ευτυχισμένη για το μωρό που αυτή και ο Νταν περίμεναν. Όχι, αυτό που είχε συμβεί ήταν αφάνταστα σκληρό. «Η Έμμα και ο Άντριαν φαίνονται να χειρίζονται σχετικά καλά την όλη κατάσταση». Η Κριστίνα έριξε μια ματιά προς τον πάνω όροφο, απ’ όπου ακούγονταν τα χαρούμενα γέλια των παιδιών. «Ναι, ίσως να είναι έτσι» είπε η Ερίκα. «Σίγουρα είναι χαρούμενα τώρα που έχουν ξανά τη μαμά τους στο σπίτι. Αλ­ λά δεν είμαι σίγουρη πως δεν έχει εμφανιστεί ακόμη η αντί­ δραση για όσα συνέβησαν». «Μάλλον έχεις δίκιο» είπε η Κριστίνα και κοίταξε τον γιο της. «Εσύ; Μήπως θα έπρεπε να μείνεις στο σπίτι λίγο περισ­ σότερο και να ξεκουραστείς καλά; Δεν ακούς και κάνα ευχα­ ριστώ που σκίζεσαι στη δουλειά σ’ εκείνο το τμήμα. Αυτό που σου συνέβη ήταν σίγουρα ένα προειδοποιητικό καμπανάκι». «Αυτό τον καιρό τα πράγματα είναι πιο ήρεμα εκεί παρά εδώ» είπε η Ερίκα μ’ ένα γνέψιμο προς τα δίδυμα. «Αλλά, βέβαια, κι εγώ το ίδιο του είπα». «Νιώθω καλύτερα που άρχισα να δουλεύω ξανά, αλλά θα έμενα στο σπίτι, αν μου το ζητούσες εσύ – και το ξέρεις καλά αυτό».