Ο φαροφύλακας

19 Ο Φ Α Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Α Σ δεν είχε μπορέσει να πάρει εξιτήριο. Αλλά χτες την είχαν αφή­ σει να φύγει. Και σήμερα κηδευόταν ο γιος της, ο οποίος θα μπορούσε να έχει μπροστά του μια ζωή γεμάτη αγάπη. Η Ερίκα είδε τον Νταν να βάζει το χέρι του πάνω στον ώμο της Άννας μόλις σταμάτησε την αναπηρική της καρέκλα δίπλα στον τάφο. Η Άννα τραβήχτηκε απότομα. Έτσι φερόταν μετά το δυστύχημα. Λες και ο πόνος της ήταν τόσο μεγάλος ώστε να μην μπορεί να τον μοιραστεί με άλλον. Αντιθέτως ο Νταν είχε ανάγκη να μοιραστεί τον δικό του πόνο, αλλά όχι με οποιον­ δήποτε. Τόσο ο Πάτρικ όσο και η Ερίκα είχαν προσπαθήσει να του μιλήσουν – και όλοι γύρω του είχαν προσπαθήσει να κάνουν ό,τι μπορούσαν. Αλλά εκείνος δεν ήθελε να μοιραστεί τη θλίψη του με άλλον πέρα από την Άννα. Μόνο που εκείνη δεν μπο­ ρούσε να το κάνει. Για την Ερίκα, ωστόσο, η αντίδραση της Άννας ήταν κατα­ νοητή. Γνώριζε πολύ καλά την αδελφή της και ήξερε τι είχε περάσει στη ζωή της. Η ζωή είχε ήδη φερθεί σκληρά στην Άννα και αυτό το τελευταίο ήταν η σταγόνα που απειλούσε να φέρει το οριστικό, καταστροφικό ξεχείλισμα. Αλλά παρόλο που η Ερίκα καταλάβαινε, θα ήθελε να ήταν όλα πολύ διαφορετικά. Η Άννα χρειαζόταν τον Νταν περισσότερο από ποτέ και ο Νταν χρειαζόταν την Άννα. Τώρα όμως, καθώς το μικρό φέρετρο κατέβαινε αργά στον τάφο, στέκονταν σαν δυο ξένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Η Ερίκα άπλωσε το χέρι της και έπιασε τον ώμο της Άννας. Εκείνη δεν τραβήχτηκε στο άγγιγμά της. Μ’ ένα ατέλειωτο απόθεμα ενέργειας, η Νάταλι άρχισε να καθαρίζει και να πλένει. Ο αερισμός του χώρου είχε ωφελήσει, αλλά η μυρωδιά της κλεισούρας ήταν ακόμη αισθητή στις κουρ­ τίνες και στα κλινοσκεπάσματα, γι’ αυτό τα πήρε και τα πέ