Ο φαροφύλακας

16 C A M I L L A L A C K B E R G που χτυπούσαν στα βράχια κι ο τριζάτος, υπόκωφος ήχος που παρήγε ο ίδιος ο φάρος. Όλα ήταν πολύ πιο απλά τότε. Οι γονείς της ανησυχούσαν μήπως εκείνη, το μοναχοπαίδι τους, βαρεθεί το νησί. Αλλά μάταια ανησυχούσαν. Εκείνη λάτρευε το νησί. Και δεν ήταν μόνη της. Αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να τους το εξηγήσει τότε. Ο Ματς Σβερίν αναστέναξε και παραμέρισε τα χαρτιά που είχε μπροστά του πάνω στο γραφείο του. Σήμερα ήταν μία από εκείνες τις μέρες που δεν μπορούσε να σταματήσει να τη σκέ­ φτεται. Ούτε μπορούσε να σταματήσει ν’ αναρωτιέται. Κάτι τέτοιες μέρες δεν έβγαζε πολλή δουλειά, αλλά ευτυχώς δεν ήταν τόσο συχνές τώρα τελευταία. Είχε αρχίσει να το αφήνει πίσω του – τουλάχιστον αυτό ήθελε να πιστεύει. Η αλήθεια ήταν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει αυτό οριστικά. Γιατί έβλεπε ακόμη το πρόσωπό της μπροστά του, μ’ έναν τρόπο για τον οποίο ένιωθε ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη. Την ίδια στιγμή, παρακαλούσε να θολώσει η εικόνα, να γίνει πιο ασαφής. Προσπάθησε ξανά να επικεντρωθεί στη δουλειά. Τις καλές μέρες τού φαινόταν πραγματικά ευχάριστη. Ήταν πραγματική πρόκληση να ασχολείται με τα οικονομικά του δήμου, με τις μόνιμες ταλαντεύσεις ανάμεσα στις πολιτικές εκτιμήσεις και στη λογική της αγοράς. Τους μήνες που είχε δουλέψει εδώ, είχε προσφέρει μεγάλο μέρος από τον χρόνο του στο Σχέδιο Μπάντις. Χαιρόταν όντως που το παλιό κτίριο είχε τελικά ανακαινιστεί. Όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της Φιελμπάκα –τόσο εκείνοι που έμεναν ακόμη εκεί, όσο και εκείνοι που είχαν μετακομίσει αλλού–, στενοχωριόταν κι εκείνος να βλέπει ένα τόσο όμορφο κτίριο να πηγαίνει χαμένο, κάθε φορά που περ­ νούσε από εκεί. Τώρα όμως είχε ανακτήσει την παλιά του αίγλη. Μακάρι να είχε δίκιο ο Έρλινγκ με τις πομπώδεις υπο