Ο φαντομάς
O Φ Α Ν Τ Ο Μ Α Σ 19 Η Γένι γύρισε και τον κοίταξε. «Όπως θες. Mη σκοτωθείς όμως στη δουλειά, Σεργκέι». Ο Σεργκέι πήγε και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα στον τοίχο. Έγειρε απαλά στην πλάτη της. Το δέρμα ανάμεσα στις ωμοπλάτες του πονούσε ακόμη· μόλις είχε τελειώσει το τα- τουάζ που του ζωγράφισε ο νορβηγός καλλιτέχνης, βασισμένο στα σχέδια που του είχε στείλει ο Ίμρε, που ήταν κρατούμε- νος στις φυλακές του Νίζνι Ταγκίλ. Έμενε ακόμα ένα κομμά- τι μέχρι να ολοκληρωθεί. Ο Σεργκέι έφερε στον νου του τα τατουάζ που είχαν τα πρωτοπαλίκαρα του Θείου του, ο Αντρέι και ο Πέτερ· τις ξεθωριασμένες μπλε γραμμές στα σώματα των δυο Κοζάκων από την οροσειρά των Αλτάι, που μιλούσαν για τους πολλούς άθλους της δραματικής τους ζωής. Μα είχε κι ο Σεργκέι κάνει ένα κατόρθωμα στη ζωή του. Έναν φόνο. Έναν μικρό φόνο, για τον οποίο είχε ήδη σημαδέψει το δέρμα του με βελόνα και μελάνι, στο σχήμα ενός αγγέλου. Κι ίσως κάποτε να έκανε κι άλλον φόνο. Έναν μεγάλο φόνο αυτή τη φορά. Αν η ανάγκη το καταστήσει αναγκαίο , όπως έλεγε κι ο Θείος του, ζητώντας του να είναι πάντα έτοιμος, ψυχικά προετοιμασμένος, επιδέξιος με το μαχαίρι. Θα έρθει ένας άν- δρας, του είχε πει. Δεν ήταν και πολύ σίγουρος ότι θα ερχό- ταν, αλλά ήταν πιθανόν. Πιθανόν. Ο Σεργκέι Ιβάνοφ κοίταξε τα χέρια του. Δεν είχε βγάλει ακόμη τα λαστιχένια γάντια του. Ήταν μια πολύ ευτυχής σύ- μπτωση ότι η επίσημη φόρμα εργασίας του απέκλειε το ενδε- χόμενο ν’ αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα στα πακέτα σε περίπτωση που κάποτε κάτι πήγαινε στραβά. Κανένα τρέ- μουλο στα χέρια του. Το είχαν κάνει όλο αυτό τόσες φορές, που έπρεπε να υπενθυμίζει στον εαυτό του το ρίσκο της όλης επιχείρησης για να είναι στην τσίτα. Ήλπιζε ότι θα ήταν εξί- σου ήρεμος κι όταν θα εμφανιζόταν η ανάγκη για το ανα- γκαίο – chto nuzhno. Όταν θα άξιζε πραγματικά το τατουάζ
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=