Ο φαντομάς

O Φ Α Ν Τ Ο Μ Α Σ 15 ενός αγοριού, και τον δυναμισμό, την ψυχρή ακρίβεια, την οξύνοια και το θάρρος ενός άνδρα που αψηφούσε τους φυσι- κούς νόμους και τους έμφυτους φόβους των κοινών θνητών. Όλα αυτά όμως ήταν πια παρελθόν. Τώρα τον έβλεπαν σαν οδηγό λεωφορείου –πράγμα που ήταν– και τον ρωτούσαν πό- σο κόστιζαν τα φτηνότερα εισιτήρια για τη Λας Πάλμας και γιατί η Lufthansa προσέφερε περισσότερη άπλα μεταξύ καθι- σμάτων. Στον διάολο να πάνε όλοι τους. Άι στον διάολο. Στάθηκε στην έξοδο του αεροσκάφους, δίπλα στις αεροσυ- νοδούς, στητός και χαμογελαστός, λέγοντας «welcome back, Miss», με την τεξανή προφορά που είχε αποκτήσει κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη σχολή Σέπαρντ στην Αμερική. Εισέπραξε ένα χαμόγελο εκτίμησης. Στο παρελθόν, ένα τέτοιο χαμόγελο θα μπορούσε να του εξασφαλίσει ένα ραντεβού στην αίθουσα αφίξεων. Του είχαν συμβεί κάτι τέτοια, επανειλημμέ- νως. Από το Κέιπ Τάουν μέχρι την Άλτα. Γυναίκες: αυτό ήταν το πρόβλημα. Αυτή ήταν κι η λύση. Γυναίκες· πολλές γυναίκες· καινούργιες γυναίκες. Και τώρα πια; Τώρα τα μαλλιά του αραίωναν κάτω από το καπέλο του, μα η απαστράπτουσα στολή του τόνιζε ακόμη την ψηλή του κορμοστασιά και τους φαρδιούς του ώμους. Ό,τι έφταιγε δηλαδή όταν δεν κατάφερε να περάσει στη σχολή Ικάρων και κατέληξε να μεταφέρει κάρ- γκο μ’ ένα C-130 , τον γίγαντα των αιθέρων. Στο σπίτι τούς είχε πει ότι ήταν τελικά μερικά εκατοστά ψηλότερος απ’ ό,τι χρει- αζόταν, ότι τα κόκπιτ των Starfighter F5 και F16 χωρούσαν μόνο νάνους. Η αλήθεια ήταν ότι ο ίδιος ήταν «λίγος» για έναν τέτοιο διαγωνισμό. To σώμα του μια χαρά ήταν. Το σώμα του ήταν πάντα μια χαρά. Το σώμα του ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε καταφέρει να κρατήσει σε καλή κατάσταση στο πέ- ρασμα του χρόνου, το μοναδικό πράγμα που δεν είχε καταρ- ρεύσει. Εν αντιθέσει με τον γάμο του. Την οικογένειά του. Τους φίλους του. Πώς συνέβησαν όλα αυτά; Πού ήταν όταν