Ο φαντομάς

J O N E S B O 14 οικονομικά επωφελές, ξοδεύοντας χιλιάδες κορόνες σε καύσι- μα. Στο τέλος, το αφεντικό του τον είχε στήσει στον τοίχο. «Για ποιον λόγο;» είχε ουρλιάξει. «Δεν είχες επιβάτες για μετεπιβίβαση σε άλλη πτήση!» «Για να συνεχίσουμε να είμαστε η πιο συνεπής αεροπορι- κή εταιρεία στον κόσμο» είχε μουρμουρίσει ο Τουρ Σουλτς, επαναλαμβάνοντας το σλόγκαν των διαφημίσεων των Σκαν- διναβικών Αερογραμμών. «Η πιο οικονομικά γαμημένη αεροπορική εταιρεία στον κόσμο θες να πεις! Αυτή είναι η μόνη σου δικαιολογία;» Ο Τουρ Σουλτς είχε ανασηκώσει απλώς τους ώμους του. Δεν μπορούσε να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, πως αυτός είχε ανοίξει τις βαλβίδες των καυσίμων γιατί υπήρχε κάτι που όντως έπρεπε να προλάβει: να βρίσκεται στην επό- μενη πτήση για το Μπέργκεν, το Τρόντχαϊμ ή το Σταβάνγκερ. Πως ήταν απαραίτητο να είναι εκείνος κυβερνήτης σ’ αυτές τις πτήσεις κι όχι κάποιος άλλος. Ήταν πολύ παλιός στην εταιρεία και μόνο να τον κατσα- διάσουν μπορούσαν. Είχε αποφύγει να κάνει τρανταχτά λάθη και η Ένωση τον προστάτευε. Σε λίγα χρονάκια έτσι κι αλλιώς θα έφτανε τα δυο πεντάρια, τα πενήντα πέντε, οπότε θα έπαιρνε σύνταξη. Ο Τουρ Σουλτς ξεφύσηξε. Λίγα χρονάκια ακόμα για να μπαλώσει τα πράγματα και να μην καταλήξει ο πιο οικονομικά γαμημένος πιλότος στον κόσμο. Υπέγραψε το ημερολογιακό αρχείο της πτήσης, σηκώθηκε και βγήκε από το κόκπιτ για να δείξει στους επιβάτες τα κα- τάλευκα δόντια του και το ηλιοκαμένο πρόσωπο. Το χαμόγε- λο που σήμαινε ότι ήταν ο μίστερ Αυτοπεποίθηση αυτοπρο- σώπως. Ένας Πιλότος. Κάποτε, ο επαγγελματικός του τίτλος τού προσέδιδε μεγάλη αίγλη. Είχε δει την ανταπόκριση στα μάτια των ανθρώπων –ανδρών και γυναικών, μικρών και με- γάλων– σαν πρόφερε τη μαγική λέξη «πιλότος», καθώς ανα- κάλυπταν πάνω του το χάρισμα, την αταραξία και τη γοητεία