Ο ερευνητής

11 Ο Ε Ρ Ε Υ Ν Η Τ Η Σ κι οι φουσκάλες και οι κάλοι στα χέρια του, που αποτελούν τρανή απόδειξη για το πώς είναι τώρα η ζωή του. Κοντεύει να πέσει το μακρύ, δροσερό βράδυ του Σεπτέμβρη, τα σύννεφα όμως είναι αρκετά πυκνά και δεν διαφαίνεται ούτε ίχνος από το ηλιοβασίλεμα. Ο ουρανός, διάσπαρτος με λεπτές διαβαθμίσεις του γκρι, απλώνεται απέραντος. Το ίδιο και τα λιβάδια, κωδικοποιημένα στις αποχρώσεις του πρασίνου από τις διαφορετικές χρήσεις, χωρισμένα από απέραντους φρά- χτες, ξερολιθιές και τον ακανόνιστο, στενό επαρχιακό δρόμο. Πέρα μακριά στον βορρά, μια γραμμή από χαμηλά βουνά ξε- διπλώνεται παράλληλα με τον ορίζοντα. Τα μάτια του Καλ ακόμη να συνηθίσουν να βλέπουν τόσο μακριά ύστερα από τόσα χρόνια στα οικοδομικά τετράγωνα της πόλης. Το τοπίο είναι από τα λίγα πράγματα που ξέρει πως η πραγματικότητα δεν θα τον απογοητεύσει. Στο ίντερνετ, το δυτικό κομμάτι της Ιρλανδίας έδειχνε όμορφο · από κοντά, δείχνει ακόμα καλύτερο. Ο αέρας είναι πλούσιος σαν κέικ φρούτων, λες και δεν πρέπει μόνο να τον αναπνέεις, αλλά να τον κόβεις μεγάλες δαγκωμα- τιές ή να τον ρίχνεις με τις χούφτες στο πρόσωπό σου. Λίγο μετά, τα κοράκια κατεβάζουν ταχύτητα, καθώς φτάνουν στο τέλος του γεύματός τους. Ο Καλ σηκώνεται και μαζεύει και πάλι τη σακούλα με τα σκουπίδια. Τα κοράκια τεντώνουν τον λαιμό τους και τον καρφώνουν με το βλέμμα, και όταν αρχίζει να κατεβαίνει τον κήπο, απογειώνονται φτεροκοπώντας και επιστρέφουν χορτάτα στο δέντρο τους. Σέρνει τη σακούλα πέ- ρα σε μια γωνία, δίπλα από τη σκεπασμένη με αναρριχητικά, ετοιμόρροπη πέτρινη αποθήκη, σταματώντας στη διαδρομή για να τσεκάρει το δείπνο των πουλιών. Κουνέλι, πράγματι – και μάλιστα νεαρό, αν και πλέον μετά βίας αναγνωρίσιμο. Αφήνει τη σακούλα δίπλα στις υπόλοιπες και γυρίζει προς το σπίτι. Έχει πλησιάσει, όταν τα κοράκια πετάγονται, τινά- ζοντας φύλλα και φωνάζοντας παλιοκουβέντες σε κάτι. Ο Καλ