Ο εραστής

20 | MARGUERITE DURAS τελούσε πια μέλος της οικογένειας. Στη διάρκεια της απου­ σίας του η μητέρα αγόρασε την άδεια εκμετάλλευσης του κτήματος. Φοβερή περιπέτεια, αλλά για μας τα παιδιά που είχαμε μείνει λιγότερο φοβερή απ’ όσο θα ήταν η παρουσία του δολοφόνου των παιδιών της νύχτας, της νύχτας του κυ­ νηγού. Μου είπαν πολλές φορές πως ήταν από τον πολύ δυνατό ήλιο σ’ όλα τα παιδικά χρόνια. Αλλά δεν το πίστεψα. Μου είπαν ακόμα ότι έφταιγε η πολλή σκέψη στην οποία βύθιζε η φτώ­ χεια τα παιδιά. Αλλά όχι, δεν είναι αυτό. Για τα παιδιά-γέρους της ενδημικής πείνας ναι, όχι όμως για εμάς, εμείς δεν πει­ νούσαμε, εμείς ήμαστε λευκά παιδιά, ντρεπόμαστε, πουλού­ σαμε τα έπιπλά μας, αλλά δεν πεινούσαμε, είχαμε έναν boy * και τρώγαμε, αηδίες μερικές φορές, είναι η αλήθεια, κάτι πουλιά και κροκοδειλάκια, αλλά αυτές τις αηδίες τις μαγεί­ ρευε και τις σέρβιρε ένας boy, και μερικές φορές λέγαμε όχι, επιτρέπαμε στον εαυτό μας αυτή την πολυτέλεια να μη θέλουμε να φάμε. Όχι, κάτι συνέβη όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών, κι έτσι προέκυψε τούτο το πρόσωπο. Πρέπει να έγι­ νε νύχτα. Φοβόμουν τον εαυτό μου, φοβόμουν τον Θεό. Όσο ήταν μέρα, ο φόβος ήταν λιγότερος και λιγότερο σοβαρός μού φαινόταν και ο θάνατος. Αλλά δεν με εγκατέλειπε. Ήθε­ λα να σκοτώσω, τον μεγάλο μου αδελφό, ήθελα να τον σκο* Ιθαγενής υπηρέτης, νεαρής συνήθως ηλικίας, στην υπηρεσία των Ευρωπαίων στις αποικίες και τις πρώην αποικίες της Αφρικής ή της Ασίας.