Ο εραστής

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ | 19 Είμαι σ’ ένα δημόσιο οικοτροφείο στη Σαϊγκόν. Τρώω και κοιμάμαι εκεί, σ’ αυτό το οικοτροφείο, σχολείο όμως πηγαί­ νω έξω, στο γαλλικό λύκειο. Η μητέρα μου, δασκάλα, θέλει η μικρή της κόρη να ολοκληρώσει τη μέση εκπαίδευση. Εσύ θα χρειαστεί να τελειώσεις τη μέση εκπαίδευση. Αυτό που ήταν αρκετό για εκείνη δεν είναι πια για τη μικρή. Η μέση εκπαίδευση και μετά πτυχίο και επάρκεια για τη διδασκαλία των μαθηματικών. Αυτό το τροπάρι το άκουγα από τα πρώτα μου χρόνια στο σχολείο. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μπο­ ρούσα να γλιτώσω από το πτυχίο μαθηματικών, χαιρόμουν να την αφήνω να ελπίζει. Έβλεπα ανέκαθεν τη μητέρα μου να φτιάχνει κάθε μέρα το μέλλον των παιδιών της και το δικό της. Μια μέρα δεν ήταν πια σε θέση να κάνει μεγαλε­ πήβολα σχέδια για τους γιους της και τότε έκανε άλλα, μέτρια, αλλά κι αυτά εκπλήρωναν την αποστολή τους, έφραζαν μπρο­ στά σου τον χρόνο. Θυμάμαι μαθήματα λογιστικής για τον μικρό αδελφό μου. Μαθήματα δι’ αλληλογραφίας με την Εκόλ Ουνιβερσέλ, κάθε χρόνο, σε κάθε επίπεδο. Πρέπει να αναπληρώσεις, έλεγε η μητέρα μου. Κρατούσε τρεις μέρες, ποτέ τέσσερις, ποτέ. Ποτέ. Παρατούσε την Εκόλ Ουνιβερσέλ όποτε αλλάζαμε πόστο. Και μετά πάλι από την αρχή. Η μη­ τέρα μου άντεξε δέκα χρόνια. Δεν κατάφερε τίποτα. Ο μικρός αδελφός μου έγινε ένας απλός λογιστής στη Σαϊγκόν. Η Εκόλ Βιολέ δεν υπήρχε στην αποικία, σ’ αυτό χρωστάμε την ανα­ χώρηση του μεγάλου μου αδελφού για τη Γαλλία. Έμεινε κάποια χρόνια στη Γαλλία για να τελειώσει την Εκόλ Βιολέ. Δεν την τελείωσε. Η μητέρα μου πρέπει να το ήξερε. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, έπρεπε να χωρίσει εκείνο τον γιο από τα δυο άλλα παιδιά. Για αρκετά χρόνια δεν απο