Ο εραστής

| 17 Μ ια μέρα, ήμουν κιόλας ηλικιωμένη, ένας άντρας με πλη­ σίασε στον χώρο υποδοχής κάποιου δημόσιου κτιρίου. Συ­ στήθηκε και μου είπε: «Σας γνωρίζω από πάντα. Όλοι λένε πως υπήρξατε ωραία όταν ήσαστε νέα, έρχομαι να σας πω ότι σας βρίσκω πιο ωραία τώρα παρά όταν ήσαστε νέα, το πρόσωπο της νέας γυναίκας που είχατε μου άρεσε λιγότερο από αυτό που έχετε τώρα, το ρημαγμένο». Σκέφτομαι συχνά εκείνη την εικόνα που μόνο εγώ συνεχίζω να βλέπω και για την οποία δεν έχω μιλήσει ποτέ. Κείτεται πάντα εκεί, μέσα στην ίδια σιωπή, εκθαμβωτική. Απ’ όλες τις δικές μου αυτή μου αρέσει περισσότερο, σ’ αυτήν αναγνω­ ρίζω τον εαυτό μου, αυτή με γοητεύει. Πολύ νωρίς στη ζωή μου ήταν πολύ αργά. Στα δεκαοκτώ μου χρόνια ήταν ήδη πολύ αργά. Ανάμεσα στα δεκαοκτώ και τα είκοσι πέντε το πρόσωπό μου έφυγε προς μια απρόβλεπτη κατεύθυνση. Στα δεκαοκτώ μου γέρασα. Δεν ξέρω αν είναι έτσι για όλους, δεν ρώτησα ποτέ. Noμίζω ότι κάποιος μου μίλησε γι’ αυτή τη δυνατή ώθηση που σου δίνει καμιά φορά ο χρόνος όταν διανύεις ακόμη τα πιο νεανικά, τα πιο δοξα