Ο έκτος αφανισμός: Μια αφύσικη ιστορία

Ο ΕΚΤΟΣ ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ 17 Πρώτη φορά διάβασα για τους βατράχους του Ελ Βάλε σε ένα περιοδικό για τη φύση που απευθυνόταν σε παιδιά και το είχα αγοράσει για τα δικά μου. Το άρθρο, που είχε έγχρωμες φωτογραφίες του χρυσού βατράχου του Παναμά και άλλων ειδών με ζωηρά χρώματα, έλεγε την ιστορία της μάστιγας που εξαπλωνόταν και των προσπαθειών των βιολόγων να την προλάβουν. Οι βιολόγοι είχαν την ελπίδα να φτιάξουν ένα νέο εργαστή­ ριο στο Ελ Βάλε, αλλά δεν ήταν έτοιμο εγκαίρως. Έσπευσαν να σώσουν όσο περισσότερα από τα ζώα μπορούσαν, παρόλο που δεν είχαν πού να τα βάλουν. Οπότε, τι έκαναν στο τέλος; Τα έβαλαν «στο ξενοδοχείο για βατράχους, φυσικά!». Το «απίστευτο ξενοδοχείο για βατράχους» –μια το­ πική πανσιόν στην πραγματικότητα– συμφώνησε να φιλοξενήσει τους βατράχους (στις δεξαμενές τους) σε μερικά νοικιασμένα δωμάτια. «Με τους βιολόγους στη διάθεσή τους, οι βάτραχοι απολάμβαναν αριστοκρατική διαμονή, που περιλάμβανε υπηρετικό προσωπικό και υπηρεσίες δωματίου» επισήμανε το άρθρο. Στους βατράχους σέρβιραν επίσης λαχταριστά, φρέσκα γεύματα – «τόσο φρέσκα μάλιστα, που το φαγητό μπορούσε να πηδήξει από το πιάτο». Μόλις λίγες εβδομάδες αφού είχα διαβάσει για το «απίστευτο ξενο­ δοχείο για βατράχους», έπεσα πάνω σε άλλο ένα άρθρο για βατράχους, γραμμένο σε εντελώς διαφορετικό τόνο. Το συγκεκριμένο, που εμφα­ νίστηκε στο επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences , το είχαν γράψει δύο ερπετολόγοι. Ο τίτλος του ήταν «Are We in the Midst of the Sixth Mass Extinction? A View from the World of Amphibians» [«Μήπως είμαστε στη μέση του έκτου μαζικού αφανι­ σμού; Από τη σκοπιά του κόσμου των αμφίβιων»]. Οι συγγραφείς ήταν ο Ντέιβιντ Ουέικ από το πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ και ο Βανς Βρέ­ ντενμπουργκ, από το Σαν Φρανσίσκο Στέιτ, και επισήμαναν ότι «έχουν συμβεί πέντε μεγάλοι μαζικοί αφανισμοί στην ιστορία της ζωής στον πλανήτη αυτό». Περιέγραψαν τους αφανισμούς αυτούς ως γεγονότα που οδήγησαν σε μια «βαθιά απώλεια βιοποικιλότητας». Ο πρώτος συνέβη κατά την ύστερη Ορδοβίκια Περίοδο, περίπου πριν από 450 εκατομ­ μύρια χρόνια, όταν και τα έμβια όντα ήταν ακόμη κατά κύριο λόγο περιορισμένα στο νερό. Ο πιο καταστροφικός συνέβη στο τέλος της Πέρμιας Περιόδου, πριν από κάπου 250 εκατομμύρια χρόνια, και έφτα