Ο έκτος αφανισμός: Μια αφύσικη ιστορία

Ο ΕΚΤΟΣ ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ 24 ρόμοιες ενδέχεται, γενετικά μιλώντας, να διαφέρουν εξίσου μεταξύ τους όσο, λόγου χάρη, οι νυχτερίδες από τα άλογα. Ο Ντέιβιντ Ουέικ, ένας από τους συγγραφείς του άρθρου που με οδήγησε στον Παναμά, ήταν ανάμεσα σε εκείνους που αρχικά δεν πί­ στευαν ότι τα αμφίβια εξαφανίζονταν. Μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα. Οι φοιτητές του Ουέικ άρχισαν να επιστρέφουν με άδεια χέρια από ταξίδια συλλογής βατράχων στη Σιέρα Νεβάδα. Ο Ουέικ θυμήθηκε από τα δικά του φοιτητικά χρόνια, τη δεκαετία του εξήντα, ότι ήταν δύσκολο να αποφύγεις τους βατράχους στη Σιέρα Νεβάδα. «Περπατούσες στα λιβάδια και τους πατούσες χωρίς να το πάρεις χα­ μπάρι» μου είπε. «Ήταν παντού». Ο Ουέικ υπέθεσε ότι οι φοιτητές του πήγαιναν στις λάθος τοποθεσίες ή ότι δεν ήξεραν πώς να ψάξουν. Αργότερα, ένας μεταδιδακτορικός ερευνητής με πολλά χρόνια εμπει­ ρίας στη συλλογή τού είπε πως ούτε κι εκείνος μπορούσε να βρει κα­ νένα αμφίβιο. «Είπα εγώ: “Εντάξει, θα πάμε μαζί και θα κατευθυνθού­ με σε σίγουρα μέρη”» θυμήθηκε ο Ουέικ. «Και τον πήγα στο σίγουρο μέρος και βρήκαμε μόνο δύο φρύνους». Η κατάσταση ήταν τόσο μυστηριώδης εν μέρει εξαιτίας της γεωγρα­ φίας· οι βάτραχοι έδειχναν να εξαφανίζονται όχι μόνο από κατοικημέ­ νες και πολύβουες περιοχές, αλλά και από σχετικά άσπιλους τόπους, όπως η Σιέρα Νεβάδα και τα όρη της Κεντρικής Αμερικής. Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, μια Αμερικανίδα ερπετολόγος πήγε στο δασικό καταφύγιο Μοντεβέρντε Κλάουντ στη βόρεια Κόστα Ρίκα για να μελε­ τήσει τις αναπαραγωγικές συνήθειες των χρυσών φρύνων. Πέρασε δύο ερευνητικές περιόδους ψάχνοντας· εκεί που κάποτε οι φρύνοι αναπα­ ράγονταν μαζικά ο ένας πάνω στον άλλο, είδε πια έναν μόνο αρσενικό. (Ο χρυσός φρύνος, που πλέον θεωρείται εξαφανισμένος, είχε στην πραγματικότητα ζωηρό πορτοκαλί χρώμα. Ήταν μόνο μακρινός συγγε­ νής του χρυσού βατράχου του Παναμά, ο οποίος, χάρη σε ένα ζεύγος αδένων πίσω από τα μάτια του, είναι, κατ’ ουσία, φρύνος.) Την ίδια περίπου εποχή, στην κεντρική Κόστα Ρίκα, οι βιολόγοι παρατήρησαν ότι είχαν αποδεκατιστεί οι πληθυσμοί αρκετών ενδημικών ειδών βα­ τράχου. Σπάνια και ιδιαίτερα εξειδικευμένα είδη εξαφανίζονταν, και το ίδιο συνέβαινε και σε πιο γνωστά είδη. Στο Εκουαδόρ, ο φρύνος Για