Ο έκτος αφανισμός: Μια αφύσικη ιστορία

Ο ΕΚΤΟΣ ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ 22 ως άτομα. «Ο καθένας από αυτούς έχει για μένα την ίδια αξία με έναν ελέφαντα» είπε. Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το κέντρο, ο Γκρίφιθ μου επισή­ μανε ότι οι εκπρόσωποι του είδους έχουν πλέον αφανιστεί από τη φύση. Μεταξύ των αφανισμένων, πέραν του χρυσού βατράχου του Παναμά, ήταν και ο δενδροβάτραχος του Ραμπ, που πρώτη φορά ανα­ καλύφθηκε μόλις το 2005. Την εποχή της επίσκεψής μου, το κέντρο είχε μείνει με μόλις έναν βάτραχο του Ραμπ, οπότε είχε προφανώς χαθεί η ευκαιρία να σωθεί έστω κι ένα ζεύγος βατράχων, αλά Νώε. Ο βάτραχος, καφεπράσινου χρώματος με κίτρινες κηλίδες, είχε μήκος περίπου δέκα εκατοστών και δυσανάλογα μεγάλα πόδια, που τον έκα­ ναν να μοιάζει με αδέξιο έφηβο. Οι δενδροβάτραχοι του Ραμπ ζούσαν στο δάσος πάνω από το Ελ Βάλε και γεννούσαν τα αυγά τους σε τρύπες δέντρων. Το ασυνήθιστο, ίσως και μοναδικό, της υπόθεσης ήταν πως τα αρσενικά μέλη του είδους φρόντιζαν τους γυρίνους επιτρέποντας στα μικρά τους να τρώνε, στην κυριολεξία, το δέρμα από την πλάτη τους. Ο Γκρίφιθ είπε ότι πίστευε πως πιθανότατα υπήρχαν πολλά είδη αμ­ φιβίων που δεν είχαν βρεθεί κατά την αρχική βιαστική συλλογή ειδών για το Κέντρο Διάσωσης, και τα οποία έχουν έκτοτε εξαφανιστεί· ήταν δύσκολο να ξέρει κανείς πόσα ήταν αυτά, αφού τα περισσότερα ήταν πιθανότατα άγνωστα στην επιστήμη. «Δυστυχώς» μου είπε, «χάνουμε όλα αυτά τα αμφίβια πριν καν μάθουμε ότι υπάρχουν». «Ακόμα και οι καθημερινοί άνθρωποι του Ελ Βάλε το έχουν προσέ­ ξει» είπε. «Μου λένε: “Τι συνέβη στους βατράχους; Δεν τους ακούμε πια να κοάζουν”». Όταν άρχισαν να κυκλοφορούν, πριν από μερικές δεκαετίες, οι πρώτες αναφορές ότι αποδεκατίζονται οι πληθυσμοί των βατράχων, ορισμένοι από τους πιο ειδικούς στο πεδίο αντιμετώπισαν τα δεδομένα με τον πλέον μεγάλο σκεπτικισμό. Οι πρόγονοι των σημερινών βατράχων σύρθηκαν έξω από το νερό πριν από 400 εκατομμύρια χρόνια, ενώ πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια είχαν εξελιχτεί πια οι πρώτοι εκπρόσωποι αυτών που θα γίνονταν οι σύγχρονες τάξεις αμφιβίων – η μια περιλαμ