Η πρώτη μου λογοτεχνία: Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας

Κι ένα νεαρό χελιδόνι προσγειώνεται στα πόδια ενός αγάλματος που στέκεται σε βάθρο ψηλό και αγναντεύει την πόλη, ενός αγάλματος που ’χει για μάτια ζαφείρια λαμπερά, σώμα τυλιγμένο σε φύλλα χρυσού κι ένα βαθυκόκκινο ρουμπίνι στη λαβή του σπαθιού του. Είναι το άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα. Το χελιδόνι ξαπλώνει στα πόδια του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα, κρύβει το κεφάλι του κάτω από τα φτερά του, κλείνει τα μάτια του κι ετοιμάζεται να κοιμηθεί και να ονειρευτεί. Αλλά… μια σταγόνα πέφτει πάνω του. Κι έπειτα άλλη μια, κι ακόμα μια. Το χελιδόνι σηκώνει το κεφάλι του για να κοιτάξει τον ουρανό, αλλά βλέπει τα μάτια του αγάλματος: γεμάτα δάκρυα τα μάτια του, γεμάτα δάκρυα και τα χρυσά τα μάγουλά του.