Ο δρόμος των σκελετών(Τα τελευταία παιδιά στη Γη)

Είμαι ψηλά στο σχολικό-εξέδρα μου και προσπαθώ να περάσω τρία ζόμπι από την κουνιστή γέφυρα, όταν ακούω τον ήχο… Ο θόρυβος είναι φοβερός – όπως και το ρίγος που στέλνει στη ραχοκοκαλιά μου. Η Γκλόμπλετ, κουρνιασμένη στον ώμο μου ακόμη, σφίγγει την μπλούζα μου. «Τι ήταν αυτό, Τζακ;» ρω- τάει σιγά. «Δεν είμαι σίγουρος, Γκλομπς» λέω. Γυρνάω να δω από πού ακούστηκε ο φριχτός θόρυβος. Τότε, το μάτι μου πιάνει κίνηση στο πάρκινγκ. Μου παίρνει μια στιγμή να καταλάβω τι είναι αυτό που βλέπω. Όταν όμως συνειδητοποιώ τι κάνει αυτόν τον απαίσιο, εκκωφαντικό ήχο, η καρδιά μου αρχίζει να βαράει ταμπούρλο. Σκελετοί. Σκελετοστρατιώτες. Εκατοντάδες από δαύτους. Και προχωρούν προς το μέρος μας. Το υποψιαζόμουν ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Έλπι- ζα όμως να κάνω λάθος… Σαν τον εφιάλτη μου είναι. Το όραμα που είδα μήνες πριν, όταν ο Κουίντ, ο Ντερκ και η Γουαργκ ήρθαν να μου δείξουν τι βρήκαν στο βιβλίο της Ίβι, την Ιστορία της Κοσμικής Σέ- κτας… Δεν είναι απλοί σκελετοί αυτοί. Είναι η στρατιά σκελετών του Θραλ. 24