Ο δρόμος των σκελετών(Τα τελευταία παιδιά στη Γη)

19 Έτσι, τα φιλαράκια μου κι εγώ στήσαμε το δικό μας παιχνίδι αποκλεισμού. Το φτιάξαμε στο θεματικό πάρ- κο Λέιζερ Εξτρίμ. Είχε τα πάντα εκεί μέσα: τραμπολί- να, αρένα για λεϊζερομαχίες, τοίχο αναρρίχησης, πάγκο με λουκουμάδες κι ένα σωρό άλλα τέλεια πράγματα. Ο Ντερκ πραγματικά πωρώθηκε με το στήσιμο του παιχνιδιού. Φταίει νομίζω που κάτι τέτοια αγωνίσματα μάχης τα έχει στο αίμα του. Βλέπεις, του ξέφυγε πως ο μπαμπάς του έπαιζε σε ένα παλιό τηλεπαιχνίδι, το Παγκόσμιοι Πολεμιστές . Πω ρε φί- λε, ήταν άπαιχτο εκείνο το τηλεπαιχνίδι. Κάθε βδομάδα κάτι απλοί, συνηθισμένοι τύποι έρχονταν αντιμέτωποι με κάτι φουσκωτούς τύπους ντυμένους με ελαστικές φόρ- μες, τους «Πολεμιστές» – κι αυτοί οι Πολεμιστές έβαζαν κάτω τους απλούς ανθρώπους και απλά τους διέλυαν . ΟΝτερκ μάς είπε ότι ο μπαμπάς του ήταν ένας Πο- λεμιστής που τον έλεγαν ΜεγάλοΜαχαίρι. Για να είμαι ειλικρινής, δεν τον θυμάμαι τον Μεγάλο Μαχαίρι, πέ- ρασαν όμως πολλοί Πολεμιστές από το παιχνίδι όσο παιζόταν. Τέλος πάντων, ο Ντερκ είχε ετοιμάσει ένα φοβερό Πεδίο Αποκλεισμού Διμοιρίας Ζόμπι. Ξεκίνησε κάπως στο άσχετο – σαν εκείνα τα στοιχειωμένα σπίτια περιο­ δευόντων λούνα-παρκ, όπου μεταμφιέζονται κάτι άσχε- τοι τύποι από την πόλη και προσπαθούν να σε τρομά- ξουν. Μόνο που δεν είναι ποτέ τόσο τρομακτικό, γιατί εκείνος ο ξεμαλλιασμένος λυκάνθρωπος που πετάγεται πίσω από μια μπάλα άχυρο είναι φως-φανάρι πως είναι ο καθηγητής μαθηματικών σου.