Ο Δον Κιχώτης και ο δράκος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 14 Η δεύτερη φωνή ανήκε σε μια γυναίκα με λευκά μαλλιά. Τα ρυτιδιασμένα χέρια της έπιασαν μια στοίβα από φακέλους που ο άντρας έσυρε πάνω στο τραπέζι. Μόνο το θρόισμα του χαρτιού ακουγόταν ενώ τους μετρούσε, έναν προς έναν, πάνω στην πέτρινη επιφά- νεια. Ήταν ένα πολύ παράξενο τραπέζι, ένας βράχος λαξευμένος σε σχήμα γιγάντιου ξαπλωμένου βιβλίου, με μια τετράγωνη τρύπα στη μέση, όπου μια σειρά από σκαλοπάτια κατέβαιναν σε ένα μυστηριώδες τούνελ στο εσωτερικό του, σαν πρόσκληση για να βυθιστείς στις πετρωμένες σελίδες του. «Δώδεκα» είπε στο τέλος. «Ναι, Μεγάλη Μαγίστρα» συγκατένευσαν οι άλλοι δύο. «Ποια είναι η συμβουλή σας;» Η φωνή της ηλικιωμένης γυναίκας αποκάλυπτε την κούρασή της, αλλά ήταν ζεστή και τραγουδιστή, λες και την είχαν απαλύνει οι σοφές κουβέντες που είχε προφέρει μέσα στα χρόνια, και οι συνετές σιωπές. «Γνωρίζεις ήδη τη γνώμη μου» είπε ο Αδελφός Με- ντόρο. Μόλις ύψωσε τον τόνο της φωνής του, η ιταλική προφορά του έγινε πιο εμφανής. «Δεν μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώ­ σει ότι δεν είναι εκείνη η προδότρια ανάμεσά μας;»