Ο δωδέκατος ιππότης

Ο Δ Ω Δ Ε Κ Α Τ Ο Σ Ι Π Π Ο Τ Η Σ 27 «Σκάσε, Βάι» λέει με μισή καρδιά ο Μάρκο. «Και τώρα τι;» ρωτάει ο Ματ Ντας. Αν ήμουν εγώσυντονίστρια, θα χρησιμοποιούσα τα μάγια του χαρακτήρα της Αντόνια για να τον γιατρέψω και να απο- τρέψω τη διαμάχη, προσφέροντας ίσως στην ορδή προμή- θειες ή αποσπώντας πληροφορίες για τα χαμένα πετράδια που είναι και ο σκοπός όλης αυτής της εκστρατείας. Ξέρω ήδη όμως ότι δεν έχει νόημα να το αναφέρω – αν θέλω να αποκτήσωτην εύνοια της ομάδας μέχρι το τέλος της βραδιάς, θα χρειαστεί να παίξω το παιχνίδι με τον δικό τους τρόπο. Αφού για βία διψάνε τα αγόρια, βία θα έχουν. «Προφανώς τώρα θα πολεμήσουμε, έτσι δεν είναι; Εγώ έχω σειρά» τους θυμίζω και στρέφομαι στον Μερφ. «Πλη- σιάζω τον υπολοχαγό της ορδής και προσφέρω ασφαλές πέρασμα με αντάλλαγμα την παράδοση». Ο Μέρφι δείχνει να απογοητεύεται. «Δεν παίζει» λέει κουνώντας το κεφάλι. «Ο υπολοχαγός απαιτεί αίμα και ορ- μάει έτοιμος να σου μπήξει μαχαίρι στο στήθος». Κάνουμε τον συνηθισμένο άχρηστο έλεγχο δύναμης, εγώ όμως ξέρω καλά τις ικανότητές μου. «Περιμένω μέχρι την τελευταία στιγμή, μετά στρέφω το μαχαίρι, γυρίζοντας το χέρι του, και το μπήγω στο νεφρό του». ΟΜέρφι πάλι βρομάει απογοήτευση. «Το χτύπημα είναι καίριο. Ο υπολοχαγός πεθαίνει». Ανακάθομαι ικανοποιημένη. Τα αγόρια δείχνουν εντυ- πωσιασμένα, κι αυτό μου θυμίζει ότι, ακόμα κι αν είναι η επιτομή της ανικανότητας, θέλω να πιστέψουν ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα.