Ο δωδέκατος ιππότης

A L E X E N E F A R O L F O L L M U T H 26 «Δοκίμασε να δούμε» την προσκαλεί ο Μερφ ανασηκώ- νοντας τους ώμους. «Ναι, σίγουρα, θέλει κανείς να πέσει σ’ αυτή τη νάρκη;» λέει ο Μάρκο. Εντάξει, αρχίζει να γίνεται εξαντλητικό όλο αυτό. «Καλά, λοιπόν. Μάχη θέλετε, μάχη θα έχουμε» λέω. «Ο κύβος ερ- ρίφθη». «Από τον Πόλεμο των Αγκαθιών είναι αυτό;» ρωτάει –ποιος άλλος;– ο Ντάνι Κιμ. Ναι, είναι, αλλά είναι και από μια σκηνή ακριβώς προτού οδηγήσει ο Ροντρίγκο –ο βασικός πρωταγωνιστής, που ειλικρινά δε λέει και πολλά σε σχέση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες– τον στρατό του σε μάχη που πρόκειται να χάσει. «Ποιος έχει σειρά;» ρωτάω δυνατά. «Εγώ» πετάγεται ο Ρομπ. «Παίρνω το σπαθί μου και το ρίχνω στην καρδιά του μεγαλύτερου πολεμιστή». Εντάξει, κλασική κίνηση, τουλάχιστον όμως ο χαρακτή- ρας του Ρομπ, ο Μπέντγουιρ Κίλα, είναι πελώριος και δυ- νατός, εκτός από ανώφελα ριψοκίνδυνος. ΟΜερφ κάνει έναν μορφασμό απελπισίας. «Η επίθεση πέτυχε. Ο αρχηγός της ομάδας πέφτει στο χώμα, εκείνη τη στιγμή όμως σηκώνεται το χέρι του και…» Θεέ μου…Τ’ ορκίζομαι, έτσι και κρατάει λευκή σημαία… «…το λευκό πανί στο χέρι του κυματίζει και πέφτει κά- τω» αποτελειώνει ο Μερφ και αφήνω ένα βογκητό. Μα, φυσικά. «Οι υπόλοιποι πέφτουν πάνω στον αρχηγό τους με οδύνη». «Μπράβο, αγόρια μου» τους χειροκροτώ σαρκαστικά.