Ο δωδέκατος ιππότης

Ο Δ Ω Δ Ε Κ Α Τ Ο Σ Ι Π Π Ο Τ Η Σ 25 το παιχνίδι και μας δίνει τις πληροφορίες που χρειαζόμα- στε. Ή, αντίστοιχα, δε μας δίνει τις πληροφορίες που δεν ισχύουν. «Έχουν όπλα, Μερφ;» «Δεν μπορείς να διακρίνεις από τόσο μακριά» απαντάει ο Μέρφι, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στη σελίδα της Βί- βλου του Συντονιστή (αν και έχει ηλίθιο όνομα για εγχειρί- διο, δε βλέπω την ώρα να το πάρω στα χέρια μου). «Πλησιά­ ζουν όμως όλο και περισσότερο» προσθέτει κι απλώνει μακάρια το χέρι στα ρολάκια πίτσας. «Πλησιάζουν όλο και περισσότερο!» με πληροφορεί επι- τακτικά ο Ρομπ, λες και δεν άκουσα τι είπε μόλις τώρα ο Μερφ. «Το καταλαβαίνω, ίσως όμως είναι λάθος να… υποθέ- σουμε έτσι απλά ότι είναι οπλισμένοι. Δε θυμάστε τι πάθα- με πέρσι στο Gomorra;» λέω υψώνοντας το φρύδι, καθώς νεύουν όλοι εκτός από τον Ντάνι Κιμ, που εξακολουθεί να μην έχει ιδέα. «Ούτε καν ξέρουμε αν είναι με τον υπόλοιπο στρατό αυτοί εδώ». Ευτυχώς για μένα, με αγνοούν επιδεικτικά. «Εγώ λέω πρώτα να ρίξουμε και μετά να ρωτήσουμε» λέει ο Λίον, φυσώντας τη φανταστική κάννη ενός φανταστι- κού πιστολιού, παρόλο που ο χαρακτήρας του, ο Τάριγκαν Σκάλγουιντ, χρησιμοποιεί αποκλειστικά τόξο και βέλη. Τον κοιτάζω με αποδοκιμασία. Εκείνος μου κλείνει το μάτι. «Πόσο μακριά είναι;» ρωτάει η Αντόνια τον Μερφ. «Υπάρχει τρόπος να πάει κανείς πιο κοντά για να δει αν είναι οπλισμένοι;»