Ο δωδέκατος ιππότης

Ο Δ Ω Δ Ε Κ Α Τ Ο Σ Ι Π Π Ο Τ Η Σ 23 νωρίτερα με κάτι ληστές, απ’ όπου αποκομίσαμε μια μικρή κεφαλή βέλους από όνυχα, την οποία κανείς μας δεν ήξερε τι να την κάνει. Παρ’ όλα αυτά, δε θα έπρεπε να είμαι ανα- γκασμένη να του αποδείξω κάτι. «Και γιατί δεν τον σαγηνεύεις, τύπου;» Εντάξει, μάλλον τον μισώ τον Ντάνι Κιμ. «Βλέπεις να λέει πουθενά στα χαρακτηριστικά μου δυνάμεις σαγήνης ;» ρωτάω, αυτή τη φορά όχι και τόσο ήρεμα. Ο Ντάνι κοιτάζεται με τον Λίον που τον έφερε εδώ, και ξαφνικά θέλω να τους κοπανήσω τα κεφάλια σαν καρύδες. Δεν το κάνω, φυσικά. Γιατί, όπως φαίνεται, πρέπει να είμαι πιο ευγενική, αν θέλω να συμφωνούν οι άλλοι μαζί μου. (Να ’ναι καλά η γιαγιά μου για τη σοφή αυτή συμβουλή.) «Είτε το πιστεύεις είτε όχι, Ντάνι» λέω χαμογελώντας δηκτικά «είμαι το ίδιο ικανή στις φανταστικές πολεμικές τέχνες όσο κι εσύ». Στην πραγματικότητα, είμαι πολύ πιο ικανή, αφού τα τελευταία τέσσερα χρόνια κάνω μουάι τάι με τον δίδυμο αδελφό μου τονΜπας. (ΟΜπας το κάνει για τις σκηνές με μάχη στο θέατρο, εγώ όμως το κάνω για τέ- τοιου είδους στιγμές.) Ο Ντάνι Κιμ δεν ανταποδίδει το χαμόγελο, οπότε δεν είναι, τουλάχιστον, εντελώς ηλίθιος. «Μπορώ να δοκιμάσω εγώ κάτι» μπαίνει στη μέση η Αντόνια, η αιώνια ειρηνοποιός της ομάδας. «Έχω ένα φίλ- τρο έρωτα που μπορεί να πετύχει. Γυναικεία κόλπα ή κάτι τέτοιο, σωστά;» Δεν το πιστεύω ότι είπε «γυναικεία κόλπα». Την έχω μες στην καρδιά μου, αλλά αν είναι ποτέ δυνατόν…