Ο δωδέκατος ιππότης

A L E X E N E F A R O L F O L L M U T H 20 «Αναλαμβάνω εγώ» προσφέρεται ο Λίον Μπόσμαν, στ’ αριστερά του Ρομπ. Τα παιδιά τον αποκαλούνΜπος ήΜπος Μαν σε φιλική ένδειξη σεβασμού, αν και δεν έχει ιδιαίτερα αποτελέσματα αυτό στην προσωπική γοητεία του. «Κι εγώ» λέω γρήγορα. «Τι;» Αυτός είναι ο Μάρκο Κλάιν, αριστερά από τον Μερφ. Μεγάλη σκύλα. Τον έχω συνηθίσει όμως, οπότε καλύτερα να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις, νομίζω. «Δες τον χαρακτήρα μου, Κλάιν» γρυλίζω. «Έχω μαύρη ζώνη στ…» Από το παράθυρο της κουζίνας της Αντόνια ακούγεται ξαφνικά ένα εκκωφαντικό βουητό, που το ακολουθεί ο θό- ρυβος φιλαρμονικής. «Ουφ, συγγνώμη». Η Αντόνια σηκώνεται και κλείνει το παράθυρο. «Έχει πολλή φασαρία τις μέρες των αγώνων». Οι μακρινοί θόρυβοι του σχολικού φούτμπολ καταπνί- γονται με επιτυχία κι εμείς ξαναγυρίζουμε στο τραπέζι της κουζίνας όπου παίζουμε ConQuest. Ναι, αυτό το ConQuest, το παιχνίδι ρόλων για φυτά, χα-χα, το ξέρουμε. Το θέμα είναι ότι 1) είμαστε φυτά, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι μαζί αποτελούμε το ένα τοις εκατό των αριστούχων της τάξης μας και μια μέρα μάλλον θα γίνουμε οι κυρίαρχοι του κόσμου, κι ας έχουμε χάσει σε κάποιους διαγωνισμούς δημοτικότητας (μην αρχίσω τώρα με την ηλίθια κομπίνα που έχουν καταντήσει οι μαθητικές εκλογές, γιατί θα κάνω εμετό), και 2) δεν αφορούν μόνο περίεργους αντικοινωνι- κούς τύπους σε υπόγεια. Το ήξερες ότι τα παιχνίδια ρόλων όπως το ConQuest ήταν οι προκάτοχοι των τεράστιων