Ο δωδέκατος ιππότης

Ο Δ Ω Δ Ε Κ Α Τ Ο Σ Ι Π Π Ο Τ Η Σ 19 με χάσει μερικούς από τους καλύτερους παίκτες μας από πέρσι και, όταν είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα, η συγκέ- ντρωση είναι το παν. Για να κερδίσει λοιπόν αυτή η ομάδα θα χρειαστεί… εεε… ναι… ένα θαύμα. Συμβαίνουν όμως και θαύματα. « Έρχονται» είναι το μόνο που λέει ο Μερφ. Την ίδια στιγμή νιώθω ρίγος. Αυτό είναι το συναρπαστικό κομμάτι της υπόθεσης, αλλά και η στιγμή κατά την οποία γίνονται τα περισσότερα σφάλματα. Γέρνω μπροστά όλο αγωνία – όχι όμως ανησυχία. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. (Πρέπει να τα καταφέρουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε, αποκλείεται να έχω την ευκαιρία μου – και δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτώ κάτι τέτοιο.) Από τα αριστερά μου, ο Ρομπ Κέιτο είναι ο πρώτος που μιλά. «Πόσοι είναι;» ΟΜέρφι…ήΜερφ (που το πραγματικό του όνομα είναι Τομ, αν και κανείς δεν τον λέει έτσι – ειλικρινά, μην ασχο- ληθείς με τα ονόματά τους, δεν είναι και τόσο σημαντικά) λέει από την άλλη πλευρά του τραπεζιού: «Δέκα». «Κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν δύο». Αυτός είναι ο Ντάνι Κιμ. Είναι καινούριος – όχι μόνο στην ομάδα, αλλά και στο παιχνίδι. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι όσο χρή- σιμος θα περίμενες και εξίσου ανάξιος να τον απομνημο- νεύσεις. (Ευχαρίστως θα τους αποκαλούσα με αριθμούς για ευκολία, είμαι όμως στα ίδια μαθήματα ανωτέρου επιπέδου μαζί τους εδώ και –ουφ!– καμιά τετρακοσαριά χρόνια, οπό- τε, για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα και μόνο, ας προσποιη- θούμε πως με νοιάζει που υπάρχουν.)