Ο δωδέκατος ιππότης

A L E X E N E F A R O L F O L L M U T H 16 με αλλαγή με τις ειδικές ομάδες, και κάνει έναν μορφασμό απελπισίας, όταν με βλέπει να πλησιάζω μ’ εκείνο το χα- μόγελο που αποκαλεί «ψηλομύτικο». «Άσε να μιλάει το παιχνίδι σου για σένα, Δούκα» μου γρυλίζει, και δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι εύκολο να διδάσκεις ταπεινοφροσύνη, όταν δεν είσαι εκείνος που επευφημούν τα πλήθη. «Ποιος είπε ότι μίλησα;» ρωτάω αθώα. Μου ρίχνει ένα πλάγιο βλέμμα και γνέφει προς τον πά- γκο. «Κάτσε». «Μάλιστα, κύριε, αμέσως, κύριε». Του κλείνω το μάτι και μου ρίχνει μια άγρια ματιά. Μήπως ανέφερα ότι ο κόουτς κατά καιρούς ακούει και στο «μπαμπά»; Ο, ναι, καλά κατάλαβες – ο βασιλιάς Ορσί- νο έγινε προπονητής Ορσίνο και, χάρη στο έργο που προ- σφέρει στην κοινότητα ως προπονητής φούτμπολ της σχο- λικής ομάδας, εξακολουθεί να είναι το αγόρι της γειτονιάς που έγινε κάποιος. Κέρδισε πέρσι το βραβείο Άντρας της Χρονιάς από τον Σύνδεσμο Μαύρων Επιχειρηματιών της περιοχής του Μπέι, άσε που τιμάται σχεδόν σε κάθε σχο- λική εκδήλωση την τελευταία δεκαετία. Οι νίκες των δυο μας με τα περήφανα χρυσοπράσινα του Μέσαλιν μάς προ- σφέρουν μια σπάνια θέση στην κατά κύριο λόγο λευκή ιστο- ρία αυτής της πόλης. Για κάποιους, η δεξιότητα των Ορσίνο στο γήπεδο είναι θέμα τύχης. Για μας, είναι θέμα κληρονομιάς. Παρ’ όλα αυτά, σε σύγκριση με τον πατέρα και τον αδελφό μου, έχω πολλά να αποδείξω ακόμη. Στη ηλικία μου θεωρούνταν και