Ο δωδέκατος ιππότης

A L E X E N E F A R O L F O L L M U T H 12 όραμα ή διαύγεια, αν και για μένα είναι περισσότερο κάτι έμφυτο. Όταν με δέχτηκαν στο Ιλίρια το περασμένο φθι- νόπωρο, είπαν πως αντιμετώπιζα το γήπεδο σαν ταλαντού- χος σκακιστής, και νομίζω πως αυτό πλησιάζει περισσότε- ρο την αλήθεια. Ξέρω πού θα πάνε οι άλλοι, πώς θα κινη- θούν. Το νιώθω κάπου μέσα μου, σαν το σφίξιμο κάποιου μυός. Μπορώ να το νιώσω σαν την αλλαγή του ανέμου. Όπως τώρα, για παράδειγμα. Μπορεί το Μέσαλιν Χιλς της Καλιφόρνιας να μην είναι ακριβώς η Οντέσα του Τέξας, αλλά για εύπορο προάστιο του Σαν Φρανσίσκο ξέρουμε πώς να βάζουμε φωτιά στις Παρασκευές με τα παιχνίδια μας. Η ζέστη των τελευταίων ημερών του Αυγούστου καίει τα πάντα, καθώς ο ήλιος πα- ραχωρεί τη θέση του στους προβολείς του σταδίου, που προσδίνουν στον γνώριμο τάπητα εκείνη τη μοναδική, μυ- θική διάσταση του αγώνα. Οι κερκίδες είναι γεμάτες · το πλήθος πάλλεται από φωνές και συζητήσεις, ντυμένο στα χρυσοπράσινα του Μέσαλιν. Ακούγεται ο κοφτός χτύπος του ταμπούρου, οξύς σαν την κόψη μαχαιριού. Από το γή- πεδο, η αψάδα του ιδρώτα γίνεται ένα με τη μυρωδιά του κάρβουνου των μπάρμπεκιου, σήμα κατατεθέν του Pigskin Roast, της γιορτής που γίνεται στο πρώτο παιχνίδι της σε- ζόν για την ομάδα μας. Απόψε, την τελευταία μου χρονιά σε τούτο το γήπεδο, μοιάζει να αρχίζει μια νέα εποχή. Πεπρωμένο, μοίρα, πες το όπως θες – είναι εδώ, στο γήπεδο, μαζί μας · το νιώθω από τη στιγμή που μας δίνεται το επόμενο πλάνο, με την ομάδα μου να μένει μετέωρη σε μια κοινή, φευγαλέα ανάσα.