Ο δικαστής

Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ 15 Κόντεψα κυριολεκτικά να πεθάνω και εγώ. Και όχι μόνο από τον αναγκαστικό υποσιτισμό που μας επέβαλλε η αφρα- γκία. Η αλήθεια είναι πως με την προοπτική της αμοιβής είχαμε λιγάκι ξανοιχτεί σε Ηρώδεια, ταβερνάκια και άλλες μορφές ιδιαίτερα δαπανηρών για τα μέτρα μας διασκεδά- σεων. Όλα αυτά όμως μέχρι που, πραγματικός κλειδοκρά- τορας του Παραδείσου, ο συμβολαιογράφος Κούτσικος τη- λεφώνησε για να μου πει πως ο αείμνηστος αρεοπαγίτης τού είχε αφήσει… τριάντα χιλιάδες ευρώ σε μετρητά για να μου τα δώσει –«να σας τα εγχειρίσω» είπε σε γλώσσα νομι- κίστικη– σε περίπτωση που του συνέβαινε κάτι ξαφνικό! Ίσως άνθρωποι διαφορετικής οικονομικής επιφάνειας να αδυνατούν να συλλάβουν τι σημαίνει ένα τέτοιο ποσό για μας: δύο περιστασιακά ημιαπασχολούμενους και συνή- θως υποαμειβόμενους διδακτορικούς φοιτητές της Φιλο- σοφικής, χωρίς ιδιόκτητη στέγη και χωρίς οικογένειες που θα μπορούσαν να προσφέρουν την όποια οικονομική υπο- στήριξη. Δεν μας πήγαν απλώς στη Θήρα τα λεφτά του δι- καστή, σε άλλο σύμπαν μάς μετέφεραν. «Αυτό δεν είναι αμοιβή για τη δουλειά, είναι προίκα, για- τί του ομόρφυνες με την παρέα σου τις τελευταίες μέρες της ζωής του» είχε ανακράξει μέσα σ’ ένα παραλήρημα εν- θουσιασμού ο Σαντορινιός, πριν εγκαινιάσει –ίσως σαν εορ- ταστική εκδήλωση για το «λαχείο»– μια ολονυκτία ακατά- σχετου ερωτισμού. Και πριν στρωθεί την επομένη στο δια-