Ο δικαστής

14 ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ χαρίζουν τις ομορφιές τους, τις προκλήσεις τους για όλες τις ανθρώπινες αίσθησες, τους χυμούς και τις γεύσεις τους γενικώς. Και εμείς, ειδικά τις τρεις πρώτες μέρες, που εί- χαμε στη διάθεσή μας νοικιασμένο αυτοκίνητο και περιφε- ρόμασταν χωρίς σταματημό στους φιδογυριστούς δρόμους της Στρογγύλης, τους ρουφάγαμε με απληστία, χωρίς ούτε σκέψη να θεωρήσουμε τη δίψα μας κορεσμένη ή καταλα- γιασμένη… Όλα αυτά να είναι άραγε η πρόγευση του Παραδείσου, που πληθωρικά μας χάρισαν –και μας υπόσχονται και για το μέλλον άλλωστε– τα λεφτά του Αγιοπετρίτη; Και να σκε- φτεί κανείς πως, όταν πριν από μερικές μέρες μού τηλεφώ- νησε ο δικαστής για να μου πει να περάσω τη μεθεπόμενη να πληρωθώ μετρητοίς για όλη τη δουλειά μου, η πιο αισιό­ δοξη εκτίμησή μας –στην πραγματικότητα η δική μου, ο Γρηγόρης είναι αλήθεια πως άφηνε περιθώριο και για κάτι περισσότερο– ήταν δύο με τρεις χιλιάδες ευρώ το πολύ! Και ας μη μιλήσω, δεν χρειάζεται να αναβιώνω και να αναπα- ράγω το δράμα που ζήσαμε, για τη στιγμή εκείνη που, γε- μάτη προσδοκίες, έφτασα στο σπίτι του γέρου. Και, αντί να τον βρω να με περιμένει με το χρήμα, είδα στην πόρτα της πολυκατοικίας του ένα αγγελτήριο κηδείας που έγραφε: «Τον αγαπητό μας φίλο και συνάδελφο Άγι-Αγησίλαο Αγιο- πετρίτη, Αρεοπαγίτη επί τιμή, ετών 95, θανόντα χθες, απο- χαιρετούμε την προσεχή Δευτέρα…».