Ο δικαστής

16 ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ δίκτυο σε αναζήτηση καταλύματος για τις κυκλαδίτικες διακοπές που χρόνια ολόκληρα ονειρευόμασταν. Εδώ χρειάζεται μια παρένθεση: Έγραψα πιο πάνω ότι τα μεταθανάτια λεφτά του δικαστή μάς πρόσφεραν μια πρό- γευση τουΠαραδείσου. Το πιο σωστό θα ήταν να είχα γράψει πως μας πρόσφεραν ένα συμπλήρωμα ή μια ολοκλήρωσή του. Γιατί ο δικός μου παράδεισος υπήρχε ήδη. Και είχε το ονοματεπώνυμο αυτού του αγοριού! Απλώς τα ευρώ της «προίκας» από τον τελευταίο εργοδότημού επέτρεπανπλέον την πιο ανέμελη απόλαυση αυτής της παραδείσιας πραγ- ματικότητας που ο γλυκός μου καθημερινά μου προσφέρει. Δεν του το έχω πει, προτιμώ να μην ξέρει πως το ξέρω, αλλά πριν από μερικούς μήνες κάποια πληροφορία έψαχνα στο βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη για τον Διονύσιο Σολωμό, στο Χάσμα Σεισμού . Το ανέσυρα από τη βιβλιοθήκη μας και τις βρήκα! Χωμένες μέσα του ήταν κάποιες χειρόγραφες σελίδες του Γρηγόρη, πιο συγκεκριμένα ένα μικρό κείμενό του τιτλοφορημένο «Ο Θεός ως δικαστής». Αναρωτήθηκα αν είχε ξεκινήσει να γράφει κάποια νουβέλα ή ένα δοκίμιο και δεν το είχε ακόμη φτάσει στο επίπεδο εκείνο που θα τον έκανε να θέλει να ζητήσει τη γνώμη μου, όπως συνήθιζε. Άρχισα μηχανικά να το διαβάζω και όσο προχωρούσα αι- σθάνθηκα τα χέρια μου να τρέμουν.