Ο διάβολος μόνο ξέρει

Ο Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Σ Μ Ο Ν Ο Ξ Ε Ρ Ε Ι 9 Ο Ρέμπους έκανε να πάρει το ποτήρι του, αλλά τον έπιασε πάλι βήχας. «Πρέπει απλώς να…» είπε δείχνοντας προς τις τουαλέτες. Έσπρωξε πίσω την καρέκλα του και σηκώθηκε τρίβοντας με το χέρι το στήθος του. Μόλις βρέθηκε στις ανδρικές τουαλέτες, πλησίασε στον νιπτήρα, έσκυψε από πάνω του και έφτυσε το φλέμα από τα πνευμόνια του. Παρούσες και οι συνήθεις κηλίδες αίματος. Δεν υπήρχε λόγος να πανικοβάλλεται, τον είχαν διαβεβαιώσει. Πε­ ρισσότερος βήχας, περισσότερη βλέννα. ΧΑΠ, έτσι το αποκα­ λούσαν. Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Όταν το είπε στην Ντέμπορα Κουάντ, την είδε να σφίγγει τα χείλη της μέχρι που σχημάτισαν μια λεπτή γραμμή. «Δεν σου κάνει έκπληξη, έτσι δεν είναι;» Την επόμενη μέρα του είχε φέρει ένα γυάλινο βάζο με δείγ­ ματα απροσδιορίστου ηλικίας. Το περιεχόμενό του: το τμήμα ενός πνεύμονα, στο οποίο ήταν εμφανείς οι βρογχικοί σωλήνες. «Για να ξέρεις» του είχε πει, δείχνοντάς του αυτό που του είχαν ήδη δείξει στην οθόνη ενός υπολογιστή, και του άφησε το βάζο. «Δανεικό ή να το κρατήσω;» «Κράτα το όσο καιρό χρειαστεί, Τζον». Ξέπλενε τον νιπτήρα όταν άκουσε την πόρτα πίσω του να ανοίγει. «Άφησες στο σπίτι τη συσκευή για τις εισπνοές;» Γύρισε προς το μέρος της. Ακουμπούσε στην πόρτα – πόδια και χέρια σταυρωμένα, το κεφάλι γερμένο ελαφρά στο πλάι. «Πουθενά δεν είμαι ασφαλής;» μουρμούρισε. Τα ανοιχτογάλανα μάτια της σάρωσαν τον χώρο: «Δεν υπάρχει κάτι εδώ μέσα που δεν έχω ξαναδεί. Είσαι καλά;». «Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα». Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του και το σκούπισε με μια πετσέτα.