Ο διάβολος μόνο ξέρει

I A N R A N K I N 8 «Ναι, αμέ» παραδέχτηκε, καταπνίγοντας τον βήχα του. Εκείνη έμοιαζε να έχει εγκαταλείψει την μπριζόλα της, πιέζοντας ελαφρά το στόμα της με τη χαρτοπετσέτα. Βρίσκο­ νταν στην Μπρασερί Γκάλβιν Ντελούξ, κολλητά στο ξενοδοχείο Καλιντόνιαν – που τώρα ονομαζόταν Γουόλντορφ Αστόρια Καλιντόνιαν. Για όσους όμως είχαν μεγαλώσει στο Εδιμβούρ­ γο ήταν γνωστό ως Καλιντόνιαν ή, αλλιώς, Κάλι. Στο μπαρ, πριν από το δείπνο, ο Ρέμπους είχε αραδιάσει ένα σωρό ιστο­ ρίες: για τον σιδηροδρομικό σταθμό που υπήρχε εδώ και που τον είχαν ξηλώσει τη δεκαετία του εξήντα· για τότε που ο Ρόι Ρότζερς είχε ανεβάσει το άλογό του, τον Τρίγκερ, στον διά­ δρομο που οδηγούσε στην κυρίως σκάλα επειδή του το είχε ζητήσει ένας φωτογράφος. Η Κουάντ άκουσε υπομονετικά τις ιστορίες του προτού του πει ότι μπορούσε να ξεκουμπώσει το πάνω κουμπί του πουκαμίσου του. Ο Ρέμπους περνούσε συ­ νεχώς το δάχτυλό του μέσα από τον γιακά στην προσπάθειά του να χαλαρώσει κάπως το σφίξιμο. «Είσαι παρατηρητική» είχε σχολιάσει. «Η διακοπή του καπνίσματος μπορεί να προσθέσει μερικά κιλάκια». «Αλήθεια;» είχε πει, παίρνοντας κι άλλα φιστίκια από το μπολ. Στο μεταξύ εκείνη είχε τραβήξει την προσοχή ενός σερβι­ τόρου, ο οποίος μάζευε ήδη τα πιάτα τους. Απέρριψαν την πρότασή του να τους φέρει τον κατάλογο με τα επιδόρπια. «Θα πάρουμε καφέ μόνο – ντεκαφεϊνέ, αν έχετε». «Δύο ντεκαφεϊνέ;» Ο σερβιτόρος κοίταξε τον Ρέμπους για επιβεβαίωση. «Εννοείται» επιβεβαίωσε ο Ρέμπους. Η Κουάντ έδιωξε μια τούφα κόκκινα μαλλιά από το μάτι της χαμογελώντας του. «Τα πας μια χαρά» είπε. «Ευχαριστώ, μαμά». Άλλο ένα χαμόγελο. «Άντε, λοιπόν, πες μου γι’ αυτή τη δολοφονία».