Ο διάβολος μόνο ξέρει

Ο Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Σ Μ Ο Ν Ο Ξ Ε Ρ Ε Ι 23 «Θα μπορούσε να περιμένει» είπε τελικά η Κλαρκ. «Και τότε γιατί μου στέλνεις μήνυμα στις τέσσερις το πρωί;» «Για την ακρίβεια, όταν σ’ το έστειλα ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ήσουν απασχολημένος;» «Πολύ απασχολημένος στην αγκαλιά του Μορφέα». «Τώρα όμως είσαι ξύπνιος». «Όπως κι εσύ. Λοιπόν, τι έκανε ο Κάφερτι;» «Του έχεις μιλήσει πρόσφατα;» «Πριν από δυο τρεις βδομάδες». «Δεν έχει χώσει πουθενά τη μύτη του; Εξακολουθεί να είναι ο ευυπόληπτος πρώην γκάνγκστερ της πόλης;» «Ξέρασέ τα όλα». «Κάποιος έκανε τόπι στο ξύλο τον Ντάριλ Κρίστι χτες το βράδυ έξω απ’ το σπίτι του. Αποτέλεσμα: ένα ραγισμένο πλευ­ ρό, μπορεί και τρία, και μερικά χαλαρά δόντια. Η μύτη δεν έσπασε τελείως, αλλά έτσι μοιάζει. Η μάνα του δεν έχασε χρόνο να ξεφουρνίσει το όνομα του Κάφερτι». «Ο Κάφερτι του ρίχνει καμιά σαρανταριά χρόνια». «Και μπόλικα κιλά επίσης. Και ξέρουμε κι οι δυο πολύ καλά ότι θα είχε προσλάβει κάποιον, αν το έβρισκε απαραίτητο». «Με τι σκοπό;» «Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που νόμιζε ότι ο Ντάριλ τον είχε επικηρύξει». Ο Ρέμπους το σκέφτηκε. Μια σφαίρα με στόχο το κεφάλι του Κάφερτι ενώ στεκόταν στο καθιστικό του μια βραδιά, ο αντίπαλός του Κρίστι προφανής υποψήφιος. «Αποδείχτηκε ότι έκανε λάθος» είπε ύστερα από λίγο. «Τον είχε αναστατώσει όμως το γεγονός, έτσι δεν είναι; Ίσως του θύμισε πόσο του είχε λείψει να είναι ο μεγάλος της πόλης». «Και με το να σπάσει στο ξύλο τον Ντάριλ Κρίστι τι ακρι­ βώς υποτίθεται ότι θα κατάφερνε;» «Θα τον τρόμαζε, ίσως τον εξωθούσε σε κάποια απερίσκε­ πτη ενέργεια…»