Ο διάβολος μόνο ξέρει (Pocket)

[ 10 ] «Αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τη γεύση του φαγητού, έτσι δεν εί­ ναι;» τον ρώτησε τώρα, για πολλοστή φορά. «Ναι, αμέ» παραδέχτηκε, καταπνίγοντας τον βήχα του. Εκείνη έμοιαζε να έχει εγκαταλείψει την μπριζόλα της, πιέ­ ζοντας ελαφρά το στόμα της με τη χαρτοπετσέτα. Βρίσκονταν στην Μπρασερί Γκάλβιν Ντελούξ, κολλητά στο ξενοδοχείο Καλιντόνιαν – που τώρα ονομαζόταν Γουόλντορφ Αστόρια Καλιντόνιαν. Για όσους όμως είχαν μεγαλώσει στο Εδιμβούργο ήταν γνωστό ως Κα­ λιντόνιαν ή, αλλιώς, Κάλι. Στο μπαρ, πριν από το δείπνο, ο Ρέμπους είχε αραδιάσει ένα σωρό ιστορίες: για τον σιδηροδρομικό σταθμό που υπήρχε εδώ και που τον είχαν ξηλώσει τη δεκαετία του εξήντα · για τότε που ο Ρόι Ρότζερς είχε ανεβάσει το άλογό του, τον Τρίγκερ, στον διάδρομο που οδηγούσε στην κυρίως σκάλα επειδή του το είχε ζητήσει ένας φωτογράφος. Η Κουάντ άκουσε υπομονετικά τις ιστορίες του προτού του πει ότι μπορούσε να ξεκουμπώσει το πά­ νω κουμπί του πουκαμίσου του. Ο Ρέμπους περνούσε συνεχώς το δάχτυλό του μέσα από τον γιακά στην προσπάθειά του να χαλαρώ­ σει κάπως το σφίξιμο. «Είσαι παρατηρητική» είχε σχολιάσει. «Η διακοπή του καπνίσματος μπορεί να προσθέσει μερικά κιλά­ κια». «Αλήθεια;» είχε πει, παίρνοντας κι άλλα φιστίκια από το μπολ. Στο μεταξύ εκείνη είχε τραβήξει την προσοχή ενός σερβιτόρου, ο οποίος μάζευε ήδη τα πιάτα τους. Απέρριψαν την πρότασή του να τους φέρει τον κατάλογο με τα επιδόρπια. «Θα πάρουμε καφέ μόνο – ντεκαφεϊνέ, αν έχετε». «Δύο ντεκαφεϊνέ;» Ο σερβιτόρος κοίταξε τον Ρέμπους για επιβεβαίωση.