Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ 17 ρυγμα. Ο Καστίγιο δεν χρειάζεται παύση τώρα. Οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι ησυχία. Αλλά η πολυλογία αρχίζει ξανά: «Αυτή η μικρή ζωή πρέπει να θυσιαστεί, ώστε να μπορέσετε να δείτε όλοι τη δύναμη που κατοικεί εντός της, για να μη θυσιάσετε ποτέ ξανά το μοναδικό και απαράμιλλο για το μέτριο». Ο Καστίγιο γλιστρά προσεκτικά προς τα μπροστά. Εφτά μέτρα μέχρι τον άμβωνα. Η σημαντικότερη διαδρομή της ζωής του. Οι σανίδες κουνιούνται ανησυχητικά. Αλλά αθόρυβα. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Κινείται προς τα μπροστά, δέκα πόντους τη φορά. Βλέπει τον ανάγλυφο διάκοσμο του άμβωνα, με πουλιά και άλλα συγκεχυμένα πλάσματα που μοιάζουν να ξεπετάγονται μέσα από τον ίδιο τον τοίχο, βλέπει κάτω τα κεριά σε βαρείς μεταλλικούς επιδαπέδιους κηροστάτες. Και βλέπει ένα βλέμμα να στρέφεται καταπάνω του. Ο Καστίγιο είναι εκτεθειμένος. Είναι ακόμη αρκετά μακριά για να έχει τη δυνατότητα να δράσει. Αλλά το βλέμμα που στρέφεται πάνω του είναι του κοριτσιού. Που τον κοιτάζει και που μοιάζει να τον εκλιπαρεί σιωπηλά. Τότε είναι που συνειδητοποιεί ότι είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για εκείνη. Πραγματικά τα πάντα. Ο Καστίγιο σέρνεται αποφασιστικά προς τον στόχο του. Η φωνή του τέρατος αντηχεί όλο και πιο παράξενα. Έχει αρκετή ώρα που έχει αρχίσει να επαναλαμβάνεται, κι αν η φωνή τον εγκαταλείψει, δεν θα έχει και λόγο να παρατείνει την αγωνία του εκκλησιάσματος. Στην περίπτωση αυτή θα σκοτώσει το κοριτσάκι. Ο Καστίγιο είναι κοντά τώρα. Διαγώνια πάνω από τον άμβωνα, μισό μέτρο ακόμα θέλει να συρθεί. Το βλέμμα της μικρής είναι καρφωμένο πάνω του και έχει σταματήσει να κλαίει.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=