Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ 15 τελειώνει, πιέζει ξανά το πιστόλι στον κρόταφο της μικρής, κοιτάζει κατευθείαν στον φακό και αρχίζει κάτι που φαίνεται να εξελίσσεται σ’ έναν μακρύ μονόλογο. «Άρπαξα αυτό το παιδί πάνω στα καλύτερά του χρόνια. Τώρα που ο νους είναι ακόμη ζωντανός και δημιουργικός. Τώρα που δεν έχει ακόμη διαστρεβλωθεί από επιθυμίες, εγωισμούς και τον κομφορμισμό». Ο Καστίγιο δεν χρειάζεται ν’ ακούσει άλλα. Είχε ήδη ακούσει ένα σωρό από αυτές τις μαλακίες στο Βίσμπι. Ο μαζικός δολοφόνος έχει ένα άρρωστο μήνυμα για τον κόσμο και δεν θα τα παρατήσει πριν το διαδώσει. Suicide by terror. Να δώσει στον ίδιο του τον θάνατο ένα φαινομενικό νόημα. Ο τρομοκράτης κινείται πισωπατώντας μέσα από το κεντρικό κλίτος. Με το πιστόλι στον κρόταφο της μικρής κινείται προς τον άμβωνα. Δίχως να σταματήσει να λέει όσα λέει σαν σε μάντρα, τραβά το κορίτσι και ανεβαίνουν μαζί τα σκαλιά του άμβωνα, όπου ανακράζει: «Η δημιουργική δύναμη που χωρά σε αυτό το μικρό πλάσμα πρέπει να διατηρηθεί για πάντα, να εμποδιστεί και να διατηρηθεί. Η κοπέλα αυτή θα…» Ο Καστίγιο σταματά ν’ ακούει. Η δημιουργική δύναμη, οι επίδοξοι νεαροί συγγραφείς. Ο άντρας αυτός είναι πιο τρελός κι από τρελό. Αλλά αυτή τη στιγμή το κίνητρο δεν έχει σημασία. Το μόνο σημαντικό πράγμα είναι να σταματήσει τον παράφρονα. Το κεφάλι της μικρής προβάλλει πάνω από την κουπαστή του άμβωνα. Τα ξανθά μαλλιά θυμίζουν άλω στο φως που ξεχύνεται μέσα από το κοντινό παράθυρο. Ο άμβωνας στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη είναι μια υπερυψωμένη, πλεονεκτική θέση δίχως τυφλά σημεία. Αλλά ο Καστίγιο πρέπει, με κάποιον τρόπο, να
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=