11 Ι Είναι σαν σε παραμύθι. Το τραγούδι του εκκλησιάσματος ηχεί τόσο παραδεισένιο, που οι εντάσεις χαλαρώνουν για λίγο κι η σκληρή καθημερινότητα ξεθωριάζει και σβήνει. Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, στο κέντρο της Στοκχόλμης, πλημμυρίζει από κόσμο. Ο Νικ Καστίγιο κάθεται ανάμεσα στους πενθούντες κι αφήνεται να τον αγκαλιάσει η μελωδία του Ψαλμού 368, που έχουν επιλέξει οι γονείς των θυμάτων: Άνεμε δημιουργέ, φύσα προς τα εδώ στείλε αιώνια πνοή, ώστε σε σώμα και ψυχή να εξαγνιστώ, ολόκληρος να γενώ και να θεραπευτώ. Αλλά ο Καστίγιο δεν θα ξαναγίνει ποτέ ολόκληρος, ούτε θα εξαγνιστεί ούτε θα θεραπευτεί. Όχι έπειτα από αυτά που είδαν τα μάτια του στο νησί Γκότλαντ. Η ενοχή που νιώθει επειδή απέτυχε να σταματήσει τον άντρα που τα μέσα ενημέρωσης αποκαλούν Βομβιστή του Βίσμπι τον κατατρώει. Η ακατανόητη πράξη του βδελύγματος είναι ένα συνεχές βουητό που δεν θα σιγήσει ποτέ.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=