Ο βάλτος των χαμένων ψυχών

Ο Β Α Λ Τ Ο Σ Τ Ω Ν Χ Α Μ Ε Ν Ω Ν Ψ Υ Χ Ω Ν 25 Στη βεράντα υπήρχαν δύο μπιτόνια με νερό και ένα μεγάλο κα­ λάθι με καυσόξυλα. Η Ναταλί ξεκίνησε με το άναμμα τόσο της μασίνας στην κουζίνα όσο και της πορσελάνινης σόμπας στο δω­ μάτιο, έπειτα έφερε μέσα τα τρόφιμα και τακτοποίησε τα ρούχα της στην ντουλάπα. Τέλος, άνοιξε έναν μεγάλο χάρτη της περιο­ χής, τον καρφίτσωσε στον τοίχο δίπλα στο γραφείο και φόρεσε παντόφλες και χοντρό πουλόβερ. Έκοψε μερικές βόλτες, επιθεωρώντας τον χώρο. Η καλύβα έτριζε και στέναζε, ενώ η μασίνα έβγαζε τόσον πολύ καπνό, που αναγκάστηκε ν’ ανοίξει ένα παράθυρο. Λίγη ώρα μετά όλα φαίνονταν να λειτουργούν μια χαρά. Πήρε τα προμαγειρεμένα τορτελίνια που είχε αγοράσει στο βενζινάδι­ κο και τα έβαλε να ζεσταθούν. Τα έφαγε με ψωμί στο οποίο είχε αλείψει τυρί κρέμα σε σωληνάριο. Πίσω από το σπιτάκι εκτεινόταν ένας μικρός κήπος πλαισιω­ μένος από αγριοτριανταφυλλιές, ενώ στο μπροστινό μέρος υπήρ­ χαν δύο φθαρμένες ξύλινες ξαπλώστρες. Μερικά μέτρα παραπέ­ ρα περνούσε το μονοπάτι για τρέξιμο που πήγαινε γύρω από τον βάλτο. Φόρεσε το τζάκετ της, κάθισε προσεκτικά σε μια από τις ξα­ πλώστρες και περιεργάστηκε το τοπίο. Είχε την αίσθηση πως δεν είχε αλλάξει τίποτα, πως όλα είχαν παραμείνει όπως ήταν πάντα – όχι μόνο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αλλά εδώ και αιώνες, από την αρχαία ακόμη εποχή. Τα γκρίζα ροζιασμένα πεύκα. Οι στραφταλιστές λιμνούλες σαν υγρά μάτια ανάμεσα σε νοτισμένα πράσινα βρύα. Μουντοί τόνοι μιας οικείας ερημιάς, με τα θαμπά, ιριδίζοντα βαμβακόχορτα να στίζουν το φθινοπωριάτικο σκηνικό στο κόκκινο της σκουριάς. Ο μελωδικός αυλός μιας τουρλίδας – το τραγούδι της ηχούσε στ’ αυτιά της κάτω από τον ουρανό, μολο­ νότι τα πουλιά αυτά είχαν προ πολλού αποδημήσει για φέτος. Ηχούσε στ’ αυτιά της παρότι είχε χρόνια ν’ ακούσει τη γάργαρη,