Ο βάλτος των χαμένων ψυχών

Ο Β Α Λ Τ Ο Σ Τ Ω Ν Χ Α Μ Ε Ν Ω Ν Ψ Υ Χ Ω Ν 23 «Ναι, σκέφτηκα να κάνω μερικά τελευταία πειράματα πεδίου». «Είναι πολύ ιδιαίτερος αυτός ο βάλτος» συνέχισε η Αγκνιέτα. «Λέγεται ότι κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, αποτελούσε θυ­ σιαστήριο». «Ναι». «Ίσως να το έχεις ακουστά. Λέγεται πως από την Εποχή του Σιδήρου προσφέρανε θυσίες στους θεούς εδώ. Ακόμα και ανθρωποθυσίες. Στο γραφείο έχουμε και σχετικά ενημερωτι­ κά φυλλάδια. Ένα θύμα ανθρωποθυσίας ανακαλύφθηκε εδώ στις αρχές του 2000, χρονολογούμενο από τον τέταρτο αιώνα π.Χ. Το έχουν τώρα στο Μουσείο Ιστορίας και Πολιτισμού στο Κάρλσταντ». Η Ναταλί έγνεψε καταφατικά. «Ναι, το ξέρω αυτό…» «H Κόρη με τα Μύρτιλλα» την πληροφόρησε η Αγκνιέτα. «Μάλιστα» έκανε η Ναταλί. «Ναι, έτσι την ονόμασαν την κοπέλα που βρήκανε. Αλλά, μια και μιλάμε για τον βάλτο, ελπίζω να είσαι προσεκτική όταν βρί­ σκεσαι εκεί έξω. Σε κάποια σημεία το έδαφος είναι πολύ ελώδες και οι σανίδες είναι πραγματικά γλιστερές αυτή την εποχή. Όμως θα είσαι συνηθισμένη σ’ αυτά, υποθέτω». ∂ Το ξύλινο σπιτάκι λίγο πιο κάτω από το αρχοντικό είχε ένα υπνο­ δωμάτιο και μια κουζίνα. Η κουζίνα μόλις που χωρούσε έναν νεροχύτη χωρίς βρύση, μια μεγάλη μασίνα και μια τραπεζαρία με έναν καναπέ-κρεβάτι και δύο καρέκλες. Το υπνοδωμάτιο είχε ένα στρώμα πάνω σε μια απλή ξύλινη βάση, μια ντουλάπα για τα ρούχα, ένα γραφείο και δύο παλιές πολυθρόνες με ένα τραπεζά­ κι μπροστά στην πορσελάνινη ξυλόσομπα. Το φθινοπωρινό κρύο διαπερνούσε ακόμα και τους χοντρούς